Waarom weer bloggen?

Waarom weer bloggen?

31 januari 2020 8 Door Susanne

Ik wil weer gaan bloggen en waarom? Omdat ik mijn uitlaatklep mis en een dagboek niet werkt voor mij.

Als ik mijn verhaal alleen voor mezelf opschrijf schrijf ik heel anders. Ik schrijf een stuk grover en duidelijker, alsof mijn gedachten kloppen en mijn mening de enige is die telt, ‘ik heb gelijk en niemand die mij zal tegenspreken!’

Deze manier van schrijven helpt mij niet, net zoals dat wijntje voor het slapen gaan die ik nu ook al een half jaar laat staan. 

Juist het opschrijven waarbij ik rekening moet houden met andere leert mij dat mijn mening niet altijd de juiste is en dat ik beter slaap zonder dat wijntje. 

Inmiddels al vier zelfhulp boeken in de trant van  ‘hoe word ik gelukkig’ uitgelezen maar geen steek verder gekomen dan waar ik al was. Het boek ‘De edele kunst van not giving a fuck’ kwam misschien het dichtste in de buurt van waar ik nu momenteel zit of hang. 

Gewoon lekker cynisch. ‘not giving a fuck’ en ineens merk je dat heel veel problemen worden opgelost en daar tegenover weer honderd nieuwe problemen staan. 

Dat roepen tegen jezelf ‘wat zie je er goed uit’ alleen maar benaderd dat je dit echt heel hard moet roepen omdat anders niemand het gelooft. 

Nee ik vind mezelf prima zo en ben allang blij dat er make up is uitgevonden om mijn wallen te maskeren. Ja ik slaap slecht omdat ik zoveel kinderen wilde, dus moet ik ook niet zeiken (je krijgt er zoveel moois voor terug). Zodra de kinderen allemaal doorslapen zal er vast wel weer een ander probleem komen waardoor ik weer niet goed slaap of kopzorgen over heb.

Hiervoor heb je geen eens kinderen nodig maar het is toch fijner om de schuld bij een ander neer te leggen

Accepteren en in oplossingen denken is misschien het sleutelwoord alleen vergeet ik vaak waar ik mijn sleutels laat dus ook dit accepteer ik dan maar (dan maar even geen oplossing). 

Op dit moment zit ik dan ook heerlijk chagrijnig en cynisch te wezen in Seppe zijn hangstoel te wachten tot hij slaapt. Vannacht heeft hij mij aardig wakker gehouden en heeft hij het geluk dat hij geen huis opruimen op de planning heeft staan want het huis is een bende. Al weken terug van een midweekje weg maar nog steeds niet alle was weggewerkt laat staan het huis schoongemaakt. Iedere keer zodra ik maar denk iets te hebben opgeruimd is er iemand geweest die aan de andere kant van de kamer weer een totale chaos heeft gecreëerd en toch in die doos glitters zat wat jij verboden had. Vanmorgen toen iedereen zijn jas en schoenen had aangetrokken om naar school te gaan zat er toch nog ééntje (ik noem geen namen ‘Floortje’) stiekem in de snoeplade. Dit hoorde ik nadat ze alle 100 snoepoogjes per ongeluk (naar eigen zeggen) op de grond liet kletteren. Ik kon wel janken aangezien ik al niet met mijn beste been uit bed was gekomen en dit liet ik boos weten ook. De snoepjes werden opgeruimd er werd weer gekust en gekroeld en door beide partijen sorry gezegd om nogmaals te proberen om op tijd op school te komen. 

Dus hier zit ik nu. Kinderen op school Seppe die inmiddels al lang in slaap is gevallen en de wasmanden die op mij wachten. Mijn eerste blog na lange tijd weer opgeschreven en de volgende blogs springen alweer op in mijn hoofd en maken mij aan het lachen. Want dat is misschien wel het beste om te omschrijven wat bloggen met mij doet ‘het laat mij lachen om mezelf’. Humor is misschien mijn beste medicijn op de dagen dat ik alle sleutels kwijt ben.