Waarom weer bloggen?
Ik wil weer gaan bloggen en waarom? Omdat ik mijn uitlaatklep mis en een dagboek niet werkt voor mij.
Als ik mijn verhaal alleen voor mezelf opschrijf schrijf ik heel anders. Ik schrijf een stuk grover en duidelijker, alsof mijn gedachten kloppen en mijn mening de enige is die telt, ‘ik heb gelijk en niemand die mij zal tegenspreken!’
Deze manier van schrijven helpt mij niet, net zoals dat wijntje voor het slapen gaan die ik nu ook al een half jaar laat staan.
Juist het opschrijven waarbij ik rekening moet houden met andere leert mij dat mijn mening niet altijd de juiste is en dat ik beter slaap zonder dat wijntje.
Inmiddels al vier zelfhulp boeken in de trant van ‘hoe word ik gelukkig’ uitgelezen maar geen steek verder gekomen dan waar ik al was. Het boek ‘De edele kunst van not giving a fuck’ kwam misschien het dichtste in de buurt van waar ik nu momenteel zit of hang.
Gewoon lekker cynisch. ‘not giving a fuck’ en ineens merk je dat heel veel problemen worden opgelost en daar tegenover weer honderd nieuwe problemen staan.
Dat roepen tegen jezelf ‘wat zie je er goed uit’ alleen maar benaderd dat je dit echt heel hard moet roepen omdat anders niemand het gelooft.
Nee ik vind mezelf prima zo en ben allang blij dat er make up is uitgevonden om mijn wallen te maskeren. Ja ik slaap slecht omdat ik zoveel kinderen wilde, dus moet ik ook niet zeiken (je krijgt er zoveel moois voor terug). Zodra de kinderen allemaal doorslapen zal er vast wel weer een ander probleem komen waardoor ik weer niet goed slaap of kopzorgen over heb.
Hiervoor heb je geen eens kinderen nodig maar het is toch fijner om de schuld bij een ander neer te leggen.
Accepteren en in oplossingen denken is misschien het sleutelwoord alleen vergeet ik vaak waar ik mijn sleutels laat dus ook dit accepteer ik dan maar (dan maar even geen oplossing).
Op dit moment zit ik dan ook heerlijk chagrijnig en cynisch te wezen in Seppe zijn hangstoel te wachten tot hij slaapt. Vannacht heeft hij mij aardig wakker gehouden en heeft hij het geluk dat hij geen huis opruimen op de planning heeft staan want het huis is een bende. Al weken terug van een midweekje weg maar nog steeds niet alle was weggewerkt laat staan het huis schoongemaakt. Iedere keer zodra ik maar denk iets te hebben opgeruimd is er iemand geweest die aan de andere kant van de kamer weer een totale chaos heeft gecreëerd en toch in die doos glitters zat wat jij verboden had. Vanmorgen toen iedereen zijn jas en schoenen had aangetrokken om naar school te gaan zat er toch nog ééntje (ik noem geen namen ‘Floortje’) stiekem in de snoeplade. Dit hoorde ik nadat ze alle 100 snoepoogjes per ongeluk (naar eigen zeggen) op de grond liet kletteren. Ik kon wel janken aangezien ik al niet met mijn beste been uit bed was gekomen en dit liet ik boos weten ook. De snoepjes werden opgeruimd er werd weer gekust en gekroeld en door beide partijen sorry gezegd om nogmaals te proberen om op tijd op school te komen.
Dus hier zit ik nu. Kinderen op school Seppe die inmiddels al lang in slaap is gevallen en de wasmanden die op mij wachten. Mijn eerste blog na lange tijd weer opgeschreven en de volgende blogs springen alweer op in mijn hoofd en maken mij aan het lachen. Want dat is misschien wel het beste om te omschrijven wat bloggen met mij doet ‘het laat mij lachen om mezelf’. Humor is misschien mijn beste medicijn op de dagen dat ik alle sleutels kwijt ben.
Heerlijk weer om te lezen . Je eigen werk als medicijn heel herkenbaar.ik schrijf gedachtes …en als ik er dan hoor heen fff zit . Kan ik bladeren door mijn gedachtes. De juiste vinden die ik nodig heb en lezen of hij van een ander is .
Ja het opschrijven werkt zo goed voor mij. Al zijn er maar tien mensen die het lezen ik word hier zo gelukkig van.
Geweldig, duidelijk, met humor maar met recht uit het hart geschreven.
Wat kan jij goed schrijven Susanne.
En mijn tip: blijf het vooral doen !!
Blijven schrijven om te verwerken, te genieten en te delen, want naast dat het jou helpt…weet ik zeker dat het ook anderen helpt anders te kijken naar de wat voor vele mensen ” gewone struggelingen, probleempjes en beslommeringen ” zijn.
Wat is het mooi om dat op jouw bijzondere manier te mogen lezen.
Dank! Je hebt zeker talent.
Wanneer komt er een boek van de blomsteeltjes?
Liefs en dikke knuffel, Natalie x
Wat een super mooie reactie! Hier word ik gewoon stil van. Heb hem meteen voorgelezen aan mijn man.Bedankt hiervoor.
Hoi Susanne, ik miste je al, al je leuke verhalen. Gewoon lekker blijven doen, want er zullen vast nog meer positieve en negatieve dingen op je pad komen. De puberteit van kids is daar 1 van. Ik kan uit ervaring zeggen dat valt niet mee, maar heeft ook weer zijn charmes. Ik hoop nog veel van je te lezen en wie weet ooit een eerste boek ‘ het leven van de blomsteeltjes’. 😉 Succes meid en alles komt goed ook al duurt het even.
Liefs Gwen, man en mijn pubermeiden😘
Echt super lief deze reacties doen mij echt goed en motiveren mij om door te gaan. Schrijven vind ik zo leuk. De puberteit ik hou mijn hart vast!
Fijn dat je weer terug bent Suus!
Ik lees je blogs graag😊
Wat super lief!