Zwanger van een kindje met het down syndroom

Zwanger van een kindje met het down syndroom

4 augustus 2020 12 Door Susanne

Ik merk dat de behoefte naar schrijven steeds weer groter wordt,  ook om dit te delen. 

Tegelijkertijd vind ik het moeilijk en ben ik totaal niet geschikt als mamablogger omdat ik daar veel te gevoelig voor ben en met iedereen rekening wil houden. 

En dan vooral mijn kinderen. 

De reden dat ik weer meer ga schrijven heeft alles te maken met het feit  dat ik zwanger ben van een kindje met het syndroom van down. Dit alles brengt natuurlijk heel veel emoties met zich mee die ik graag van mij afschrijf maar ik weet ook dat mijn situatie niet uniek is. 

Dat door de toegankelijkheid van de nipt test moeders dit nog veel vaker gaan meemaken. 

Dat het veel vaker gaat voorkomen dat je zwanger al weet of je kindje iets mankeert en je voor een keuze komt te staan, wat je hiermee gaat doen.

Een keuze die heel veel vrouwen voor ons nooit zo vroeg en gemakkelijk hebben gehad. 

Hoe ga je om met dit nieuws maar ook met de meningen van anderen?

Die hele zwangerschapsbubbel is wel even wat anders. 

Ik ben dankbaar dat ik inmiddels wel heel erg kan genieten van mijn zwangerschap en mijn kindje ook al weet ik dat ze voor velen misschien niet perfect is. Voor ons is ze dat wel. 

In het begin had ik dan ook spijt van de nipt test die leidde tot een vruchtwaterpunctie, want had ik dit wel willen weten? Had ik mij wel willen verdedigen tegen anders denkende. 

Het meerendeel besluit om een kindje met het syndroom van down weg te laten halen. 

Begrijp mij niet verkeerd iedereen maakt zijn eigen keuze en heeft hier een hele goede rede voor en ik zal niemand daarover veroordelen. Je weet pas wat je doet als je voor de keuze staat. 

Wij wilde dit kindje houden maar dat niet iedereen die keuze begrijpt doet soms pijn. Alleen daarom al denk ik dat mijn verhalen andere moeders kunnen helpen. Moeders die dit ook meemaken of gaan meemaken nu alles veel meer gecontroleerd wordt. Verhalen van het weghalen zijn er genoeg maar van moeders die het besluiten te houden zijn er bar weinig te vinden.

Ook ik loop tegen vooroordelen aan en moet vechten voor het bestaansrecht van mijn kindje en dit doet wat met je.

Al zijn er veel meer lieve mensen op deze wereld die je steunen die ene negatieve opmerking doet pijn.

Het hoeft ook niet per definitie een negatieve opmerking te zijn maar alleen al de gedachten dat er heel veel moeders doodongelukkig zouden zijn met het krijgen van een kindje zoals die van mij maakt mij soms verdrietig. 

Als je het mij nu zou vragen of ik blij ben dat ik mee heb gedaan aan de nipt zeg ik ‘JA’. Ik kan mij nu voorbereiden en zal meteen van dit meisje houden zonder dat ik na de geboorte het nieuws krijg. Geloof mij, te horen krijgen dat je kindje iets mankeert is echt wel even een klap in je gezicht waar wat tijd overheen gaat om te verwerken en misschien nooit helemaal makkelijk zal worden. 

Ook zijn ze in het ziekenhuis best direct wat volgens Robert goed is en wat volgens mij iets milder kan. 

Robert heeft als mening dat niet iedereen misschien beseft wat het inhoudt om een zorgkindje te hebben. Ik ben van mening dat ouders misschien bang gemaakt worden voor iets waar ze ook heel veel liefde van kunnen krijgen. 

Onze verschillende meningen mogen er dan ook zijn en ik denk dat er waarheid zit in beide gedachte en we daarom zo’n goed team zijn. 

Na ons faillissement wat ook zo’n rollercoaster was van emoties heb ik wel geleerd dat er geen maakbare wereld bestaat. 

Dat verlies niet altijd betekend dat je toekomst voorbij is maar het ook juist mooier en beter kan worden. 

Het faillissement heeft ons als gezin zo sterk gemaakt dat ik ervan overtuigd ben dat wij dit ook aankunnen. Dit meisje brengt ons gezin nu al zoveel mooie gesprekken.

Liefde overwint uiteindelijk alles.