Van die dagen dat je wel kan huilen maar er geen tijd voor hebt.
Echt waar, deze keer zit ik bovenop die wolk en niemand die mij ervan af krijgt!
Als mensen bang zijn niet zoveel te kunnen houden van een kind zoals bij hun eerste hebben het mis. Ik ben zo verliefd en zo gelukkig. Die wolk heb ik nog nooit zo intens ervaren als nu en ik besef mij ook dat dit iets uitzonderlijks is. Dat je vaker niet op die wolk zit dan wel want bij je eerste kind komt er nog zoveel op je af. Ik zou al die moeders die het moeilijk hebben ook vast willen pakken en zeggen laat al die regeltjes los, ook die krampjes en slapeloze nachten gaan over. Staar je niet blind op al die mooie foto’s, ook Seppe komt nog steeds om de drie uur (als ik geluk heb) voor de borst “OOK ‘S NACHTS”. Deze keer kan ik het beter loslaten en beseffen dat dit maar voor even is.
Dat ik nu boven op die wolk zit betekend dus niet dat ik niet moe ben of dat ik het niet druk heb.
Vooral die allereerste schooldag. Die eerste schooldag, de dag dat alles weer was als voorheen, althans voor mijn gevoel. Ik had besloten nu ik een jaar thuis zou blijven ik de kinderen ook niet meer wilde laten overblijven en dat ze gewoon ‘s middags thuis zouden eten.
Dat heb ik geweten!
Ik fietste mij suf en Seppe heeft die dag zijn jas niet uitgehad. Niet alleen vanwege school was het druk maar ik wilde ook net als voorheen alles doen op die ene dag. De boodschappen, de was, het huis opruimen, het konijnenhok, en ook zoals altijd mijn eten al klaar hebben voordat iedereen uit school kwam.
(Voorkoken doe ik al heel lang want om vijf uur is het hier meestal niet zo gezellig en ben ik meer bezig met politie agentje spelen.)
De buurvrouw zag mij zo bezig en ik kreunde en steunde het uit. Op de vraag of ik het nog trok antwoordde ik: “ik kan wel janken maar heb er de tijd niet voor”. Die dag stuurde de buurvrouw iets terug wat mij zoveel rust gaf. Ze antwoordde: “je hoeft niet alles op één dag te doen er zitten meer dagen in een week!”
Dat is waar!
Tegenwoordig zit ik thuis dus ik hoef niet altijd vooruit te denken want morgen ben ik ook gewoon de hele dag vrij! Deze rust is zo lekker. De kinderen zitten nu 2 maanden op school en ik heb gewoon alles netjes op orde en tijd voor extra dingen. Robine moet ook heel hard lachen want de lunch tussen de schooltijden door is super luxe. Nu ik thuis ben neem ik mijn taak als huismoeder bloed serieus en probeer ik alles met nog meer liefde en nog meer aandacht klaar te maken.
Dit alles plukt zijn vruchten. Ik weet niet of het hierdoor komt maar mijn kinderen zitten beter in hun vel. Ook Robert geeft aan dat hem dit meer rust geeft. Hij kan nu gewoon elke ochtend om 7 uur de deur dichttrekken wetend dat wij ons wel redden. Hij hoeft niemand weg te brengen naar de crèche en school omdat ik moet werken.
Het tussen de middag thuis eten blijft echt wel pittig want binnen een uur uitgebreid lunchen zoals wij nu doen is lastig. Ook is het vaak niet even praktisch met Seppe zijn slaapje maar wat mij wel opvalt is dat ze tijdens het middag eten veel meer vertellen dan om half 4.
Ik weet niet of meer dit herkennen maar bij mij zijn ze einde schooldag gewoon te moe en willen ze alleen maar elkaar dwarsbomen en zeuren om eten omdat ze honger hebben.
Mijn onbetaald verlof is deze week ingegaan en het bevalt mij tot nu toe prima (sta er niet gek van te kijken als ik over een paar maanden (weken/dagen) mijn baas weer opbel. Ik heb nog meer respect gekregen voor moeders die al jaren het werken en opvoeden goed combineren want ik merk nu dat ik het opvoeden stiekem veel beter kan. Ik vind mezelf nu een betere en leukere moeder en als ik weer ga werken hoop ik dat ik deze lijn blijf volgen omdat ik nu weet dat ik dit ook kan!