Wij passen ons aan aan haar behoefte
Met de nieuwe directeur van onze school loop ik naar binnen en we moeten wachten voor een lange rij van kinderen die zojuist naar de klaslokalen lopen.
Pippi zit voor me in de kinderwagen en om de paar seconden hoor je wel een leerling die ‘Pippi’ roept. Stoere jongens, hippe meiden, groot, klein bijna iedereen kent Pippi wel op deze school.
Er worden high fives gegeven en Pippi loopt heel hard en vrolijk te zwaaien naar iedereen.
Ik begin te stralen van trots en zeg tegen de nieuwe directeur ‘Pippi is de mascotte van de school’ en zo voelt het ook voor mij. Mijn hart smelt als ik zie hoe geliefd ze is en hoe vrolijk iedereen van haar wordt.
‘Komt ze ook naar deze school’ vraagt de directeur en ik hoop het wel maar niet perse voor Pippi. Ik hoop het voor de andere kinderen. De andere kinderen van deze school.
Deze kinderen gun ik het ook om geïnspireerd te raken door mijn kind. Door kinderen die anders zijn want het geeft je zo’n bijzondere kijk op het leven.
En al is het niks voor Pippi dan zoeken we weer verder want dat is zo mooi aan ‘Pippi’ zijn, wij passen ons aan aan haar behoefte en niet andersom.
