Wanneer de werkdruk hoog is
De wekker ging op deze zondag ochtend vroeger dan normaal.
Eva is geopereerd met de hoop dat het hierna beter gaat. Ik ga haar moeder aflossen in het ziekenhuis zodat zij een zondag ochtend kan ontbijten met haar man en kinderen want als ouders met een kind in het ziekenhuis stopt de zorg niet in het weekend. Met dit besef zet ik mij over mijn ochtendhumeur heen en laat ik mijn kinderen achter bij mijn man.
Ik doe mijn werk als PGB-er met liefde, met liefde voor Eva en haar gezin.
Daar kom ik aan in het Sofia, naast Eva staat een lieve zuster die al begonnen is met de ochtendcontroles en we kletsen wat over ons werk.
Eva met nog meer slangen dat haar uit bed halen een soort van macrameeën is. Bij mij op schoot met de vernevelaar op haar gezicht en stilletjes zing ik een liedje om haar gerust te stellen. Ondertussen doet de zuster de overdracht met de kinderarts.
Ze komen binnen van het laboratorium om bloed te prikken.
‘Nog twee minuten’ hoor ik de zuster zeggen ‘dan is ze klaar met vernevelen’ en de laborant kijkt geïrriteerd. ‘Ze is de enige op de afdeling die ik moet prikken’ hoor ik de laborante zeggen, ‘dan gaan we door naar een andere afdeling en komen we pas vanmiddag weer terug’ zegt ze stellig.
De zuster kijkt bezorgd want bloed prikken aan het einde van de dag is ook niet wat we willen en bloed prikken tijdens het vernevelen is ook niet fijn voor Eva.
De zuster en ik kijken elkaar weer aan en de laborant blijft bij haar besluit dat ze geen twee minuten kan wachten.
Net op het moment dat de zuster wat wilt zeggen is de vernevelaar klaar en kan ze gaan bloedprikken. Eva die nog steeds in mijn armen ligt en een vingerprik met weinig weerstand onderging en wat niet langer dan de discussie duurde. ‘Kroel maar lekker met je moeder’ hoorde ik de laborant zeggen maar ik had geen zin om te antwoorden dat ik haar PGB-er ben. Als ze geen twee minuten kan wachten zit ze vast niet op een verhaal te wachten en dat is misschien wel de boodschap van deze post.
Wanneer de werkdruk zo hoog is dat je nog geen twee minuten kan wachten verliezen wij onze menselijkheid wat weer weerslag heeft op iedereen.
