Verhalen voor later
‘Dit zijn de verhalen voor later’ zei Robine.
Weer veel te laat vertrokken van onze camping uit Duitsland omdat we net zoals de laatste avond in Nederland tot midden in de nacht met de buren hebben zitten feesten. De buren die ons nu stonden uit te zwaaien (en te waarschuwen dat onze ramen nog open stonden).
Na drie uur stopten wij voor de lunch en keken wij naar een man die bezig was met zijn auto te repareren. Zijn vrouw had er de verkeerde benzine ingegooid (had mij ook kunnen gebeuren dacht ik meteen). Toen we weer weg wilde rijden startte de camper niet meer! Hoe kan dit nu? Er zit zojuist een nieuwe accu in. Mats herinnerde ons aan de man die zijn auto aan het repareren was.Met startkabels startte de motor weer en leek er niks aan de hand dus meteen in de camper en alles wat stroom kost uit de stopcontacten getrokken.
Door naar Oostenrijk maar eerst tanken. Het was mega druk op de weg en dus ook bij het tankstation. Een mega lange rij wat het uren leek te duren voor we aan de beurt waren. Eindelijk konden we tanken en toen wij de auto startte gebeurde er niks, NIKS! Neeeee niet weer, niet hier, niet met een hele lange rij mensen achter ons die net als wij mega lang moesten wachten en nu al kwamen kijken wat er aan de hand was.
Al snel kwam er een man die zijn auto voor de onze reed om deze te starten met startkabels. Hij startte weer maar wat deden we nu?
‘We gaan gewoon’ zei Robert en bellen op de camping de ANWB wel. We moeten gewoon niet stoppen. Dus daar reden wij verder met samen geknepen billen, zweet op mijn voorhoofd in de hoop dat we nergens hoefde te stoppen.
Na enige tijd stuurde de navigatie ons van de weg af dwars door de bergen.
Bergen met een helling van 15%. In zijn één kwamen wij nauwelijks de berg op en ik heb met spanning duizend schietgebedjes gedaan. Hoe spannend de heuvel op was zo spannend was het ook de heuvel af. Ik wilde bijna gaan lopen.
Eindelijk kwamen we weer bij de snelweg dus hup navigatie uit en gewoon de borden volgen en ons niet meer van de weg laten sturen.
Voor ons begon het te bliksemen (ook dat nog) en achter ons ook. Inmiddels kwam de spanning er uit bij de kinderen waarnaar ik weer kon gillen dat ze moeten stoppen met elkaar lastig
Nog tien minuten en ik zag de camping al.
Daar bij de camping staat een bordje receptie naast het restaurant waar mensen buiten lekker zaten te eten maar wij onze motor niet uit konden doen (heerlijk die diesel lucht aan tafel). Inmiddels 21:00 op onze bestemming met barstende koppijn. Een prachtige camping maar ik kon er nog niet van genieten.
De volgende ochtend voor we de ANWB wilde bellen startte Robert nog een keer de camper en wat denk je?
Hij ging aan!
