Uithuwelijken

‘Mag ik je kind uithuwelijken aan die van mij?’ Vraagt een man op de camping.

‘Welke van de zes’ vraag ik lachend. 

‘Je jongste’ en hij kijkt naar Pippi.

Dus toch! 

Gisteren bij de kinderdisco had Robert al gezegd dat hij nog een kindje met het Syndroom van Down had gezien op de camping maar toen we ze later voorbij zagen lopen moesten we lachen, Toch niet.

Toch wel! Robert had toch gelijk. 

Deze man heeft samen met zijn vrouw kinderen geadopteerd waarvan de jongste met het Syndroom van Down.

En weer, nu ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen. Deze mensen hebben bewust gekozen om een kindje met het Syndroom van Down te adopteren. Hoe bijzonder!

Ze vertellen dat kinderen met het Syndroom van Down vaak blijven zitten in het kindertehuis of ze worden geadopteerd door Amerikanen want daar mag dat wel. In Nederland zijn de regels zo streng dat het bijna onmogelijk is een kindje met een beperking te adopteren. Uiteindelijk hebben ze een organisatie gevonden die wilde helpen. 

Van de twee geadopteerde kinderen zijn de ouders onbekend maar van dit jongetje weten ze wel wie de moeder is. Een jonge vrouw waarschijnlijk bang maar ze heeft hun sociale media kanaal dus ze kan ze blijven volgen. 

Ze kan haar zoontje blijven zien en ik hoop dat ze trots is. Trots op deze peuter die heerlijk contact maakt met alle mensen op het strand en geniet van alles om hem heen en ik…..

Ik kan blijven janken dat er zulke mooie en bijzondere mensen zijn die het leven van mijn kind met een Syndroom zo waardevol vinden dat ze ondanks alle obstakels toch gaan voor adoptie. 

De tranen blijven rollen en terwijl ik dit typ weet ik wat ik ga doen. Ik ga ze mijn boek cadeau geven. Ik heb één boek meegenomen op vakantie om aantekeningen in te maken voor een tweede druk maar ik geef hem aan dit gezin. 

Het is misschien nog niet de tijd voor aantekeningen.