Hoe is het om een stiefgezin te zijn?

Nog niet zo lang geleden kreeg ik een vraag over hoe het voor mij is om een stiefgezin te zijn en hoe ik hiermee omga?

Ik kan mij nog herinneren dat ik ook geen flauw benul had waar ik aan was begonnen.

Een relatie waarbij er al een kind aanwezig is verloopt namelijk heel anders dan een relatie waarbij je alle twee nog blanco bent. Ik was in het begin heel erg zoekende naar informatie hierover want een stiefgezin is anders dan je verwacht. Je kan het je echt niet voorstellen wat het inhoudt tot je jezelf in zo’n situatie bevindt en eigenlijk is dit met alles zo.

Als je problemen ervaart omtrent een stiefgezin of samengesteld gezin reageren mensen vaak “je wist toch dat hij kinderen had” of “je wist waar je aan begon”. Dat is het hem nu juist, dat weet je niet! Het is ook niet een keuze om verliefd te worden op iemand met kinderen, dit overkomt je gewoon.

Een stiefgezin is vechten voor een plaats en dat geld voor iedereen die daarbij betrokken is.

Ik kan nu (7 jaar verder) zeggen dat ik mijn plaatsje heb gevonden. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat dit morgen weer anders kan zijn. Dat ik pronk met mijn gezin betekent niet dat het altijd makkelijk is en ik een stiefgezin aanmoedig. Ik hoop juist dat mensen vechten voor hun huwelijk/relatie, zeker met kinderen want echt geloof mij het wordt alleen maar moeilijker om een samengesteld gezin bij elkaar te houden. De statistieken liegen er niet om als je kijkt hoeveel samengestelde gezinnen weer uit elkaar gaan. Dit percentage ligt nog vele male hoger dan bij gezinnen waarbij er geen kinderen uit een andere relatie aanwezig zijn.

Dit is zeker niet zonder reden!

Je wordt verliefd en denkt dat je het wel aankan de zorg van een kind niet van jou. Dit is alleen niet het enige waarmee je te maken krijgt. Jouw plek in de relatie is er één waarvoor je moet vechten. De kinderen hebben al een plaats en die gaan vechten om deze niet te verliezen (wat logisch is).  Nu zelf moeder besef ik dat de liefde voor een kind iets heel anders is dan voor een partner en dat het dus geen concurrentie moet zijn. Toch kan dit wel zo voelen, dat je moet vechten om liefde en aandacht. Je moet je ook goed realiseren dat je nooit en dan ook nooit de plaats van een ouder zal innemen en dit moet je ook echt niet willen. Laat deze gedachten meteen los. Ook kan je niet net zoals de ouders alles over de kinderen zeggen (ook al is het goed bedoeld) want het voelt vaak als een aanval. De opvoeding is echt tussen de ouders en dit is soms moeilijk want je hebt er ook een mening over en denkt mee te kunnen praten.

Nu ik zelf kinderen heb kan ik dit ook veel beter begrijpen en vind ik het juist super knap dat een andere moeder mij in het leven laat van haar kind. Die moet echt een stukje los laten en haar ex en nieuwe vriendin maar vertrouwen dat het goed gaat. Wat ben ik blij dat ik zoveel vertrouwen heb gekregen en dat ik daardoor een goede band kan opbouwen met Robine.

Nu heb ik ook wel de allerliefste stiefdochter!

 

Natuurlijk hebben Robert en zijn ex-vrouw wel eens onenigheid onderling of zijn ze wel eens boos maar nu besef ik mij dat dat in een normaal gezin dit vaak nog tien keer heftiger is. Ik heb vaker ruzie met mijn man over de opvoeding dan hij met zijn ex over de omgang met zijn kind. Ook dat hoort er dus een beetje bij zolang het maar gaat omdat je het beste voor hebt met de kinderen. Vroeger kon ik echt van de leg zijn als ze weer onenigheid hadden met elkaar. Tegenwoordig realiseer ik mij dat Robert en ik nog veel meer ruzies hebben over de opvoeding. Ruzie is niet erg zolang het maar goed komt. Moe zijn we allemaal wel eens, ook ik ben wel eens (vaak zou mijn man zeggen) onredelijk.

Ik beschouw zijn ex inmiddels dan ook als familie. Zijn ex hoort erbij want we zijn voor altijd verbonden met elkaar. Alles wat voor Robine dierbaar is is voor ons ook dierbaar en welkom. Deze gedachtengang geeft mij rust en zo kan ik er beter mee omgaan.

Laat ook het woord eerlijk los. Het wordt niet altijd eerlijk verdeelt en de één doet dit weer meer en de andere vindt weer iets anders belangrijker. Eerlijk is ook maar perceptie.

Dan heb je ook nog de jaloezie.

Natuurlijk ben ik wel eens jaloers op zijn ex-vrouw als ze dan weer op een verjaardag komt en er prachtig uitziet. Op dat moment ga ik stiekem naar de wc om mijn make-up weer bij te werken. Het gaat er natuurlijk niet om wie knapper is en al was ze oerlelijk (wat helaas niet het geval is) mijn man is er wel verliefd op geweest. Hebben wij niet allemaal een beetje jaloezie naar de exen? alleen zonder kinderen hoef je deze niet altijd meer te zien. Nu moet je zorgen dat je daar toch mee om leert gaan want weg gaan ze niet meer en je blijft ze tegenkomen. Ook al weet ik dat het voorbij is ik wil de volledige aandacht van mijn man.

Op dit moment is juist mijn man aan het vechten om aandacht aangezien Seppe die heeft opgeëist. Nu vraagt Robert elke avond wanneer hij naar zijn eigen kamer gaat want hij wil mij ‘s avonds weer vast kunnen houden. Nu ligt Seppe de hele nacht in mijn armen te slapen.

Eigenlijk is het in elke relatie vechten voor aandacht, aandacht van elkaar. Eerlijk gezegd denk ik dat het vaak moeilijker is voor hem dan voor mij. Een kind vaak moeten missen en twee vrouwen waarbij je het nooit goed genoeg doet. Een stiefgezin of samengesteld gezin is en blijft vaak lastig maar daarentegen een blanco gezin ook dus blijf relativeren.

Het is in elk geval nooit saai.