Onze pup drijft mij tot waanzin.
De twaalf weken zijn al even voorbij en dit begin ik goed te merken. Mijn energie komt langzaam weer terug en de spuugbuien zijn (zo goed als) voorbij. Merkwaardig genoeg is mijn bloeddruk ook gedaald, wat vreemd is want onze pup drijft mij tot waanzin.
Hij ontneemt mij alle kansen om dik te worden ondanks mijn vele vreetbuien.
Ik kan niet rustig naar boven om de was te doen want in die tijd ben ik al twintig keer weer de trap op en af gelopen omdat de kinderen roepen dat de hond op de bank zit, iets gepakt heeft of iets uit de prullenbak gehaald heeft.
De hond is helaas gezegend met een goed stel hersens en doet niet alle commando’s nog voor hij ze überhaupt gezien heeft ook weet hij maar al te goed hoe de prullenbak werkt, hoe het schoenenkastje open gaat en wanneer hij iets stout kan doen.
De hond is extreem angstig en volgt mij bij alles. Zeg ik tegen de kinderen dat ze tegenwoordig zelf de trap op moeten lopen omdat ik ze niet meer ga tillen (ik wil niet in week 20 al plat liggen door mijn bekken), komt de hond steeds naar boven als ik boven ben. Hij mag de trap niet op, sterker nog ik begrijp niet eens dat hij dit durft met onze gladde open trap maar het gevolg is wel dat ik hem steeds naar beneden moet tillen en hij is niet bepaald licht meer. Sterker nog ik verwacht dat deze hond straks 30 kilo gaat wegen.
Zeg maar dag tegen het geschatte maatje middenmaat.
Inmiddels doe ik hem dan ook wat vaker in de bench en zie ik dit maar als een baby in de box, die hebben soms ook hun rust nodig en ik ook. Wel begin ik mij zorgen te maken om zijn angsten aangezien hij naar vreemde mensen die in huis komen begint te grommen en blaffen en ook buiten durft hij amper langs iemand te lopen.In een huishouden waar veel kinderen komen en dus ook veel andere kinderen over de vloer is dit niet echt handig.
Volgens mijn man valt het allemaal wel mee en is het nog een kleine baby die hier nog mee om moet gaan en ben ik juist degene die mij hysterisch gedraag.
Het bijten is gelukkig al een stuk minder en dat scheelt weer een aantal panty’s. Doordat ik broeken niet echt lekker meer vind zitten draag ik graag een jurk maar helaas was dit een tijdje onmogelijk aangezien de hond nog voordat ik mij naar de keuken kon begeven de panty al kapot gebeten had. Hierdoor liep ik de eerste maanden vooral veel in pyjama’s.
Een pyama met dikke sokken en het liefst twee truien.
Ik weet niet of meerdere van jullie hier last van hebben gehad maar deze zwangerschap heb ik het extreem koud. Mijn hele temperatuurregulatie werkt niet meer en ik krijg mijzelf maar niet warm. Nu begrijp ik ook waarom je een pup beter in het voorjaar kan aanschaffen dan in het najaar. Het is niet dat je maar een paar keer naar buiten moet. Dus daar loop ik dan in mijn pyama met twee truien en een winterjas en dat 7 keer per dag in de regen.
Toch doen de extra strandwandelingen met de hond mij goed en schijnt het dat het aaien van een hond je bloeddruk doet dalen dus dat verklaard misschien waarom ik ondanks zijn stoute gedrag en de drukte er toch ook nog van kan genieten.
Inmiddels is de puppycursus begonnen en besef ik me dat ik mij ondanks zijn angsten echt aanstel. We mogen al trots zijn op wat deze hond kan. Heeft er iemand nog tips voor een angstig hondje? Dan hoor ik die graag.
