Ik voelde mij net een kameleon. Poseren
Voor het magazine “Beleef Barendrecht” werden wij gevraagd om te poseren.
We werden allemaal aangekleed “inclusief de hond” door verschillende winkels van de middenbaan. Dit om te laten zien dat je voor leuke kleding echt niet perse naar de stad moet maar dat je deze gewoon in ons eigen dorp Barendrecht kan kopen. Ook de fotografe waar wij ons moesten omkleden en poseren zit onderaan het dorp en eerlijk gezegd kende ik deze studio nog niet.
Het was voor iedereen een lange middag en een hele “sport” al die kinderen verkleden.
Einde van de dag was ik versleten en zag je niet meer dat ik een rode bril op had aangezien mijn hoofd de kleur had aangenomen van mijn rok. Foto’s maken hier thuis of van een dagje weg is toch echt iets heel anders als in een fotostudio met kleding aan wat niet vies mag worden. Maar goed dat de fotografe ook kinderen heeft en hier dus goed op inspeelde.
Mijn man stond ook weg te smelten in al zijn kleren die hij aan had gekregen. Toen de shoot voorbij was en ik de kans had om naar hem te kijken zag ik dat zijn voorhoofd meer weg had van de zuidpolder (allemaal mini stroompjes zweet waar je met je kano zo naar Rotterdam kan varen) om maar in de Barendrechtse termen te blijven.
De kinderen waren halverwege al helemaal klaar met de fotoshoot en het poseren. Niemand in dit gezin is geschikt als fotomodel aangezien wij allemaal totaal geen geduld hebben. Wat was ik blij met de hulp die ik kreeg van onze styliste en haar dochter. Wat waren ze lief voor ons en begripvol. Ik had een duidelijke fout gemaakt om de kinderen woensdag middag uit school meteen mee te nemen naar de de foto studio met iets te weinig boterhammen op zak. De kunst was dan ook om de kinderen in hun leuke kleren weg te houden bij de schaal met chocolade die op tafel stond. Niet omdat ze geen chocola of snoepgoed mogen maar omdat anders alles inclusief het witte doek onder de vlekken komt.
Oogden wij voor de schrijver als rustig was ik dit zeker niet!
Inmiddels ben ik getraind om rustig te lijken omdat anders mijn kinderen over mijn heen denderen ( is die toneelschool toch ergens goed voor geweest). De enige die alleen nooit in mijn toneelstuk trapt is “Lola” de hond. Die voelt het meteen als ik gespannen ben en laat dit duidelijk merken door mijn gevoel uit te beelden. Gelukkig had ik mijn moeder meegenomen want als er iemand echt rustig kan blijven met honderd kinderen en mensen om haar heen is zij het wel. Als ik op dat moment ook nog op de hond had moeten letten kon je mij opvegen.
Na de fotoshoot moesten wij nog een praatje houden voor in het blad. Mijn moeder nam de kinderen alvast mee naar huis en wij pakten een bak koffie en gingen even zitten. Even rust en even mijzelf bij elkaar rapen voor een praatje. Al snel zat ik weer heerlijk op die praatstoel en eigenlijk praat ik altijd wel. De enige keren dat je mij echt niet meer hoort praten is gedurende de weeën.
Ik heb zoveel mogelijk verteld en ik moet zeggen dat de schrijver er echt een hele leuke samenvatting van heeft gemaakt.
Trots zijn wij op ons gezin en het stuk.
