Niet zoveel moeite met woorden

Zelf heb ik niet zoveel moeite met woorden. 

Stiefmoeder, bonusmoeder, hij, zij, x, Syndroom van Down, downtje en zelfs om het woord mongool maken we thuis stiekem nog wel eens een grapje.

Dat ik niet zoveel waarde hecht aan deze woorden betekent niet dat ik vind dat je alles maar mag zeggen. Als ik andere kan helpen met woorden doe ik dat graag want Ik wil niemand kwetsen maar toch gebeurde dat vandaag.

‘Ze heeft het Syndroom van Down’ zei een vrouw in de supermarkt. ‘Ja dat klopt’ zei ik. De vrouw legde uit dat ze zelf ook begeleiding krijgt omdat ze niet goed kan leren. Ze krijgt dagbesteding en daar helpt ze ook andere waaronder mensen met het Syndroom van Down.

‘Wat mooi’ zei ik ‘werken met mensen met een verstandelijke beperking’.

Ze reageerde gekwetst ‘ik vind dat niet zo’n leuk woord’.

Die kwam binnen, ik voelde meteen wat ze bedoelde. Verstandelijk beperkt, alsof ze niet bij hun verstand zijn. Alsof ik zeg dat deze vrouw geen verstand heeft. Alsof haar menig er in deze wereld niet toe doet want ze kan niet leren. Ik voelde haar verdriet en ik wilde haar niet kwetsen. 

Zal Pippi dit later ook zo voelen of zal ze zo laag van niveau zijn dat ze het niet eens begrijpt?

‘Hoe zou jij het noemen?’ Vroeg ik aan haar.

‘Gewoon beperkt’ zei ze en ik vond dat mooi. Beperkt en zo voelde ik mij, beperkt in mijn kennis van woorden want woorden kunnen pijn doen.