Leren luisteren
Daar stond ik om vier uur ‘s nachts op de huisartsenpost.
In de wachtkamer hoorde ik de dienstdoende huisarts aan de telefoon met een andere patiënt. Aan zijn stem te horen had hij er deze vroege ochtend niet zo’n zin meer in dus ik was al voorbereid.
Ik liep de kamer binnen en zonder al te veel vragen te stellen kijkt hij naar Pippi die lag te slapen in de Maxi Cosi. Hij houdt zijn stethoscoop een seconde op haar truitje en roept ‘klinkt goed niks aan de hand ga maar lekker naar huis’.
Vol verbijstering kijk ik hem aan.
‘Geloof mij ik ben ook moe, ik heb ook weinig slaap met vijf kinderen, ik kom echt niet zomaar mijn bed uit’ zeg ik.
Waarop hij zegt dat mij doorsturen naar de spoed het meest makkelijke is en als ik dat wil ik dat mag.
Normaal gesproken laat ik mij dan wegsturen maar niet nu, niet deze keer!
Ik ken Pippi zo goed veel beter dan mezelf op dit moment en tot dat besef kom ik nu.
Op de spoedeisende hulp werd ik super goed behandeld, de kinderartsen en verpleegkundige zijn hier altijd super lief voor ons.
Dus hier lig Ik weer!
Al vier dagen in het ziekenhuis en ook al valt er niet veel te doen ik kom niet tot mijn rust. De tv staat hier constant aan of ik zit op mijn telefoon omdat ik de rust niet kan vinden of wil vinden.
Ik merk al weken dat het mij teveel is.
Ik gil tegen mijn kinderen, eet alles wat los en vast zit, vind mezelf niet mooi en ik voel mij alleen maar gehaast en gestrest.
Dan kijk ik naar Pippi die ik zo goed aanvoel waarbij ik zo durf te vertrouwen op haar lichaamstaal en kom ik tot de conclusie dat ik het gevoel in mezelf kwijt ben. Ik ga al mijn grenzen over.
Ik weet ook dat dit even moeilijk is midden in een verbouwing, verhuizing en ziekenhuis opnamen maar ik ga het toch doen.
Even minder op die telefoon, gezonder eten en proberen meer de rust momenten te pakken en soms even niks doen ook al moet er extreem veel gebeuren.
Ik hoop daarmee weer een leukere moeder en vrouw te worden voor mijn gezin, de mensen om mij heen maar vooral mezelf.
Dus nu telefoon weg tv uit en terwijl Pippi hier naast me aan de monitor ligt te slapen ga ik liggen en even niks doen. Naar het plafon staren en bedenken wat ik de komende tijd hiervoor nodig heb.
