Het mooiste compliment
‘Wat kan jij mooi en fijn schrijven’.
Dit compliment ontving ik laatst van een volger op Instagram en raakt mij.
Inmiddels is het voor mij natuurlijk geworden om mezelf af te vragen wat dat dan is.
Mijn grootste criticus zegt namelijk dat ik geen schrijfster ben omdat ik er geen opleiding voor heb gevolgd. Ik
heb meerdere diploma’s op zak maar niet voor schrijfster.
Inmiddels blog ik al zeven jaar en dat heeft mij ook heel veel tranen gekost want schrijven is niet iets wat mij van nature goed afgaat. Sterker nog als ik op de basisschool voor mijn dictee een zes had gehaald was ik al blij. Als persoonlijk begeleider had en heb ik nog steeds een hekel aan een overdracht schrijven omdat daar geen spellingscontrole op zit en ik word dan onzeker.
Nee ik ben niet goed in spelling en grammatica maar ik vind schrijven wel ontiegelijk leuk en dat merkte je ook weer deze zomer.
Op vakantie en even niet werken maar ik bleef schrijven, schrijven over onze vakantie gewoon omdat dit echt is wat ik leuk vind en het werd massaal gelezen.
Ik leer mijn kinderen dan ook niet meer dat ze iets moeten doen wat ze goed kunnen maar dat ze iets moeten gaan doen wat ze leuk vinden. Alles is te leren is wel de grootste les.
Na mijn kinderboek maakte ik een LinkedIn pagina aan en met weer een post die meer dan 500.000 keer is gelezen en met weer een compliment van een volger moet ik een keer leren omgaan met mijn criticus.
En dit compliment gaf mij het laatste zetje.
Met zeven jaar praktijkervaring, midden in het openbare schietveld van sociale media, waar ik menig tranen om heb gelaten maar altijd sterker terug kwam, mag ik mezelf toch echt wel schrijfster noemen. Het zegt niet dat ik geen spelfouten meer maak maar dat ik van nature schrijf en dat voel ik. Ik ben meer mijn schrijven geworden dan in persoon. Ik laat mij in het leven nog te vaak beheersen door mijn ego.
Ik ben een schrijfster.
Een schrijfster vanuit mijn hart die vroeger het circus in had gewild.
