Engeland was één groot Avontuur!
Bij deze video hoort zeker een blog.
Alles of niets.
Ik weet niet of er mensen zijn die dit herkennen maar bij mij is het vaak alles of niets. Zo riep ik nog een paar weken geleden dat ik het echt rustiger aan ging doen. Dit lukte mij een paar dagen waarna ik mij weer beter voelde en weer terugval in mijn oude patroon. De rust deed mij goed, zo goed dat ik mij weer sterk begon te voelen en ook op social media is dat duidelijk zichtbaar. Mijn weekenden werden weer drukken en drukker totdat mijn man naar Engeland kon voor werk en ik een dag van tevoren bedacht dat het leuk was om mee te gaan met de kinderen. De jongste twee hadden nog nooit gevlogen dus dat zou een geweldig avontuur voor ze zijn.
Een superleuke spontane actie “als je niet zwanger bent ja”.
Last minute koffers inpakken, boodschappen doen, oppas regelen voor de hond en de reis regelen gaat goed maar niet zwanger. Stress is iets waar ik nu niet meer mee om kan gaan. Ik had ook nog bedacht om heen naar het vliegveld met de trein te gaan want dat zou het avontuur nog groter maken.
Een avontuur was het zeker!!!
De treinreis ging super goed met vier kinderen, al moesten wij de buggy al bij het treinstation in de auto laten want die kregen wij niet uitgeklapt en aangezien we al te laat waren hadden we daar geen tijd voor. Hier ontstond ons eerste probleem al, we hadden geen buggy dus dat betekende veel tillen. Gek genoeg ging het allemaal super goed en gedroegen de kinderen zich geweldig ook op het vliegveld. We waren een ware attractie voor iedereen en je zag iedereen lachen om ons.
Super vlot zaten wij in het vliegtuig en voor wij het wisten waren wij alweer in Engeland. Floortje vond het vliegen eng maar Mats en Jente vonden het geweldig. Ik en Robine zijn een beetje reisziek en ik merkte dat al in het vliegtuig. Op het vliegveld in Engeland probeerde wij onze huurauto te vinden en na een taxi rit omdat de bus maar niet kwam kwamen wij bij onze autoverhuur aan. We moesten twee uur rijden naar een klant wat mijn reisziekte niet beter maakte. Ik werd ergens in the middle of nowhere gedropt met de kinderen bij één of andere Burger King zodat Robert rustig kon praten met een klant.
Daar zat ik dan ziek en versleten van de reis vier kinderen zoet te houden bij een vies wegrestaurant.
Gelukkig bleef Robert niet al te lang weg alleen duurde onze terug rit naar het hotel een paar uur langer i.v.m. grote files. Om 21:00 kwamen wij aan in het hotel en moesten wij nog eten. Natuurlijk was Floortje al te moe en na een paar huilbuien in het restaurant ben ik maar naar boven gegaan waarna de bediende heel lief mijn eten op de kamer kwam brengen. Met zijn zessen sliepen wij op één kamer wat nog een geluk was want dit dwong mij en Robert ook om vroeg naar bed te gaan. De volgende dag zouden wij naar Legoland gaan.
Al vroeg zaten wij aan de ontbijttafel en zoals wel vaker kreeg Floortje last van haar ontlasting. Floortje poept of extreem veel of niet waarna ze niet meer kan. Dat laatste was dus nu het geval en dat liet ze duidelijk horen. Steeds als ze aandrang kreeg overstrekte ze haar lichaam en begon ze hard te gillen in de ontbijtzaal. Na drie keer met haar naar boven te zijn gelopen lukte het haar de laatste keer om op de wc te poepen. Iedereen was beneden al klaar met ontbijten en dus jassen aan en gaan.
Legoland was prachtig maar koud.
We hadden geen skikleding of handschoenen bij ons dus bij de eerste souvenir winkel die we zagen hebben wij handschoenen gekocht en handdoeken om ons warm te houden. Maar zelfs met dikke winterkleding was het nog koud en overal hoorde je huilende kinderen. Veel attracties waren dicht vanwege de kou en al wilde je ergens binnen eten moest je lang wachten voor een zitplaats.
Afgezien van de kou hebben wij er wel het beste van gemaakt en zoveel mogelijk dingen nog gedaan. Het is een mooi park en aangezien wij de volgende dag weer zouden gaan zijn we vroeg vertrokken zodat we ons de volgende dag extra dik zouden aankleden en de attracties te gaan doen waar het nu te koud voor was.
Die avond zijn wij gaan eten in een super lekker Italiaans restaurant alleen kreeg ik het verkeerde. Mijn gewenste bestelling nog een keer laten maken kosten nog een half uur en aangezien het al laat was besloot ik het maar weer mee te nemen om voor de tweede avond op rij in mijn hotel kamer te eten.
Thuis eten wij altijd aan tafel en ik vond het ergens best wat gezelligs hebben om lekker op bed te eten.
Die avond hebben wij als een blok geslapen en na een geslaagd en overheerlijk ontbijt vertrokken wij met dubbele kleding aan vol goede moed naar Legoland. Aangekomen daar werd ons verteld dat Legoland i.v.m. de sneeuwval van afgelopen nacht dicht was.
Door de sneeuw zou het te gevaarlijk zijn geworden!
Wat een pech hadden wij maar gelukkig zijn wij allemaal snel in schakelen en bedachten we naar het Windsor Castle te gaan. Het Windsor Castle is groot en staat hoog en ondanks onze dubbele kleding was het koud. Tegen deze kou was gewoon niet te kleden. We zijn snel het kasteel in gegaan wat echt prachtig was al vonden sommige kinderen het maar saai vergeleken Legoland.
Na het kasteel zijn we ergens gaan lunchen om daarna nog even bij de paarden te gaan kijken wat later ook niet open bleek te zijn. Aangekomen bij de auto wachtte ons de volgende verassing een boete. We stonden daar te lang geparkeerd.
Onze dag kon niet meer stuk maar werd nog erger!
We gingen onze auto terugbrengen om ons weer naar het vliegtuig te begeven. 100 meter voor de parkeerplaats van onze autoverhuurbedrijf reden wij een verkeerde parkeerplaats op. Toen we terug wilde rijden werden wij tegen gehouden door rode blokken. Er zat een klein stoepje tussen beiden parkeerplaatsen en we dachten even snel over de stoep te gaan. Je hoorde een grote knal en daarna leek het alsof de hele onderkant van de auto over de grond werd meegesleurd. In shock parkeerde wij onze auto bij de parkeerplaats.
“Kon er ook nog wel bij onze huurauto in de prak”.
Gelukkig hadden wij ons goed laten verzekeren want met dat links rijden weet je het maar nooit. Snel hebben wij de sleutels afgegeven en verteld dat de auto een raar geluid maakt, “ra, ra hoe zou dat nu komen?”. In shock en gestresst vertrokken wij naar het vliegveld waar ook ons vliegtuig vertraging had door de sneeuw.
Deze keer was het iets minder gezellig met vier oververmoeide kinderen op een vliegveld. Als ik nu terugkijk vind ik nog dat ze zich keurig hebben gedragen naar alles wat er die dag was gebeurd en mogen wij trots zijn op onze kinderen. Thuis laat aangekomen waren wij versleten en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen de kinderen naar school te sturen dus hebben wij mijn schoonouders al om zes uur uit bed gebeld en gevraagd om oppas.
Op mijn werk kon ik moeilijk lopen van de pijn in mijn bekken en merkte ik pas hoeveel impact dit heeft gehad op mijn lichaam.
Om het weekendje zelf kan ik inmiddels hard lachen en vind ik het fijn om te zien hoe wij overal mee omgaan. Hoe we ondanks alles toch plezier maken met elkaar en ergens de lol van kunnen inzien.
Trots op onze kinderen hoe ze zich hebben gedragen ondanks de kou en het langen wachten.
Het weekendje Engeland is zeker een groot en leerzaam avontuur geweest.