Alles begint met een gedachte

Alles begint met een gedachte

12 januari 2021 5 Door Susanne

Op dit moment ben ik werkzaam als operatie assistent maar daarvoor heb ik vier jaar lang gewerkt als verpleegkundige. Ik werkte als persoonlijk begeleider op een woongroep met mensen met een verstandelijke beperking. 

Ik denk nog heel vaak terug aan die geweldige tijd want wat heb ik daar met heel veel liefde gewerkt. Ik had de grootste lol met de bewoners en probeerde er echt altijd een leuke dag van te maken. Natuurlijk was er ook wel eens agressie of had je te maken met verdriet maar dit vond ik altijd een uitdaging. 

Toch ben ik na mijn opleiding weer iets anders gaan doen omdat ik verder wilde leren en dan het liefst orthopedagogiek. Jammer genoeg werd deze opleiding niet vergoed en aangezien ik inkomsten nodig had heb ik voor een opleiding gekozen waarbij ik wel een salaris ontving.

Operatie assistent is ook echt een hartstikke leuk en interessant beroep maar heel eerlijk ligt mijn hart bij de verstandelijk beperkte. Waarschijnlijk is dit ook de rede dat ik wel verdrietig was toen ik hoorde dat Pippi het downsyndroom had maar voelde ik meteen de liefde. De liefde voor mensen met een verstandelijke beperking. 

Als ik één ding heb geleerd in de tijd dat ik daar werkte, is dat geluk niet zit in hoe goed je iets kan.

Na een geweldig afscheidsfeest van de groep waar ik toen werkte heb ik nog even vrijwilligerswerk gedaan tot ik zwanger raakte van Jente (9 jaar geleden). Nu voel ik mij schuldig dat ik daar mee ben gestopt want ook al weet ik dat vrienden komen en gaan, deze mensen maken minder snel vrienden.

Met één van de bewoners die in een rolstoel zit ging ik zwemmen. D.m.v een tillift gingen wij het zwembad in. Ook zat hij op paardrijden. Als je in een rolstoel zit is paardrijden niet mogelijk maar wel als je op twee paarden een bed maakt en daarop gaat liggen (huifkar bed rijden). 

Deze instelling heeft mij dan ook echt doen kijken naar de mogelijkheden in plaats van naar de beperkingen. 

Met een andere bewoner ging ik altijd poolen in het snooker centrum waar ik in de weekenden ook werkzaam was. Toevallig had deze bewoner ook het syndroom van down en het is dan ook niet gek dat ik mij de laatste tijd vaak afvraag hoe het nu met hem is.

Ik geloof in de kracht van de gedachte want op het moment dat ik mijn kinderen thuis aan het lesgeven ben en ik even naar buiten kijk zie ik hem lopen.

Op het pad die voor mijn deur loopt zie ik hem voorbij lopen, ver van zijn woning vandaan. 

Als ik mij iets van hem herinner is dat hij vaak wegliep, dan pakte hij de bus of de trein en weg was hij. Hoogstwaarschijnlijk is hij ook nu weer weggelopen. 

Ik doe de deur open en begin hard te roepen maar hij hoort mij niet. De kinderen horen mij roepen en beginnen ook zijn naam te roepen want ze kennen de verhalen. Ik trek snel mijn jas en schoenen aan en ren naar buiten.

Ik raak hem aan en zeg zijn naam. Hij is oud geworden, slechthorend maar zijn gezicht is nog net zo vriendelijk. Mijn naam kent hij niet meer maar het poolen kan hij nog herinneren. Ik nodig hem uit voor een kopje koffie en hij gaat maar wat graag mee naar binnen want hij is ijskoud. 

Mijn kinderen vinden het maar wat interessant en zijn super lief voor hem. Ik schenk een bakje koffie in en Mats vraagt of hij kan gamen. Dat kan hij wel en hij gaat met Mats een potje Mario Kart spelen. 

Terwijl ze op de computer aan het spelen zijn bel ik zijn woning en inderdaad hij is weggelopen en ze zijn hem overal aan het zoeken. Aangezien het al middag is vraag ik of hij bij ons een boterham mag mee eten en dat is goed. 

Daar zit hij aan tafel, inmiddels 50 jaar oud, tussen alle kinderen grapjes te maken en ik zie hem genieten. Ook mijn kinderen vinden het geweldig en liggen in een deuk om zijn humor. Hij was weggelopen want hij had ruzie en gevochten en hij maakt wilde vecht gebaren waarna mijn kinderen weer hard beginnen te lachen. Hij vertelt dat hij op school heeft gezeten tot groep 6 en dat hij ook kan schrijven. 

Ik weet dat hij kan schrijven want ik heb wel eens eerder (10 jaar geleden) een sorry briefje van hem ontvangen. 

Dus na het eten wilde hij dit laten zien aan de kinderen en ontvang ik een mooie tekening van hem met een hele andere naam voor mij maar niet minder mooi. 

Wat voelde dit bijzonder dat ik hem nu tien jaar later op het pad voor mijn huis voorbij zie lopen. Wat een bijzonder moment, twee maanden na mijn bevalling van een kindje met het downsyndroom kom ik mijn oude vriend met hetzelfde syndroom weer tegen. 

Ik voel weer hoe het is om te werken met deze mensen, zoveel liefde.

Voor Pippi wil ik ook dat er straks goede begeleiding komt en daar ga ik zeker vóór zorgen. Het liefst start ik mijn eigen kleine instelling voor Pippi met de beste begeleiding want in mijn hoofd weet ik precies wat ik voor haar wil en hoe dat eruit moet komen te zien ik zoek alleen nog een paar investeerders😂.

Vandaag word ik weer bevestigd in de kracht van de gedachte en weet ik dat dit mij gaat lukken. Niet vandaag, niet morgen maar wanneer de tijd daar is komt er vast weer iets moois voorbij gelopen.