Ouderwets weekje
Robert is gelukkig weer aan het werk en de rust is weer een beetje weder gekeerd. Ik ben thuis weer alleen aan het moederen en alles daaromheen aan het organiseren. Nou ja “organiseren” bij mij is het meer “chaotiseren”.
We begonnen de week net zoals iedereen met het opzetten van de Kerstboom. Instagram stroomde afgelopen week vol met prachtige en gezellig foto’s van huizen versierd voor de kerst. Kinderen die al lachend op de foto staan waarbij ze een kerstbal in de boom hangen.
Hier gaat het er echt anders aan toe, al probeer ik het wel elk jaar.
Ieder jaar probeer ik zoals al die andere “gelukkige” gezinnen mijn kinderen te betrekken bij het versieren van de kerstboom. Elk jaar sneuvelen er wel een paar ballen en is er ruzie onderling om wie die leuke kerstbal mag ophangen. De kerstkransen zijn al opgegeten nog voordat ze in de boom hangen, de hond die er ook een paar ballen uitloopt en mijn man hard roepen dat de kinderen niet in het glas moeten gaan staan.
Onze boom is een mooie verzameling van alles wat het elk jaar heeft overleeft.
Dit jaar nog geen mooie kerstfoto van het gezin op instagram gezien want ik was deze week niet bepaald een plaatje.Terwijl alle kinderen afgelopen maandag op bed lagen zat ik met een pijnlijk oog op de bank. Natuurlijk moest ik dit om de tien minuten kenbaar maken aan Robert, die mij geïrriteerd aankeek en mij nog net niet uitmaakte voor aansteller.
Dit deed mij denken aan een voorval jaren geleden waarbij ik ook extreem pijnlijke ogen had.
Ik was een jaar of 11 en werd midden in de nacht wakker met het gevoel duizend stenen in mijn ogen te hebben. Ik kon mijn ogen niet open of dicht doen en besloot mijn ouders wakker te maken. Mijn vader reageerde “we hebben allemaal last van onze ogen door die algen in het water”. Die dag hadden wij met het gezin gezwommen in de rivier, iets wat wij wel vaker deden. Ik ben die nacht maar op de bank gaan liggen want van de pijn kon ik niet slapen. De volgende ochtend toen mijn ouders naar beneden kwamen en mij zagen schrokken ze en belde de huisarts.
De dokter bleef maar vragen wat ik die dag allemaal gedaan had. Voor het zwemmen in de rivier had ik een ouderwetse gezichtsbruiner gevonden. Geen idee hoe hij werkte. Ik als net tiener begon ook wat meer bewust te worden van mijn uiterlijk en vond dat ik wel een kleurtje kon gebruiken. Dus een ijsje erbij hoogtezon aan en zitten. Een paar minuten later werd ik geroepen door mijn vader om mee te gaan zwemmen, dus snel mijn bikini aan en gaan. Wist ik veel dat je nooit met je ogen open onder een Hoogtezon moet. Ik had lasogen vertelde de dokter. Mijn hoornvlies was ervan ontstoken geraakt en dit deed behoorlijk zeer.
Dus nu 11 jaar later zat ik weer op de bank met één pijnlijk oog.
Deze keer niet onder de hoogtezon geweest maar ik werd weer niet serieus genomen.
De volgende dag kon ik mijn oog niet open doen van de aangekoekte pus. Toen Robert mij aankeek schrok hij en heb ik de huisarts maar gebeld. Ik kon om kwart over tien terecht. “KWART OVER TIEN!” mijn oog deed super pijn en er zat een abces die maar bleef kloppen. Toen mijn schoonouders de kinderen naar school brachten om half 9 en heb ik het heft in eigen handen genomen. Ik heb het abces zelf doorgeprikt (dont try this at home). De pijn was gelukkig meteen een stuk minder, aangekomen bij de huisarts kreeg ik oogdruppels vanwege een bacteriële infectie
Voorlopig maar even geen kerstfoto’s of video’s maken.
Wat ik die dag nog wel moest doen was een pension regelen voor de hond. Met oud en nieuw gaan we een weekend weg met vrienden wat al een jaar geleden is geboekt maar ik had nog niks geregeld voor Lola. Waar ik nu achter kom is dat veel mensen hun hond met oud en nieuw naar een pension brengen vanwege het vuurwerk (hier heb ik nog nooit bij stil gestaan). Nadat ik al vijf hondenpensions had opgebeld die helemaal vol zaten kreeg ik er gelukkig één aan de lijn die nog wel een plaatsje vrij heeft. Wel bedacht ik mij dat ik Lola nog een keer moet laten inenten anders mag ze niet komen.
Dan maar met de hond naar de dierenarts en na een telefoontje kon ik meteen langs komen. Mijn moeder was bij mij thuis dus hup hond in de auto van mijn moeder en richting de dierenarts. De auto bleef aangeven dat de achterklep nog open stond waar de hond zat. Auto aan de kant en nog een paar keer de achterklep hard dichtgooien. Aangekomen bij de dierenarts kregen wij de achterklep niet meer open en Lola niet uit de auto. Wat bleek de riem van de hond zat vastgeklemd tussen de achterklep van de auto waardoor hij niet meer open ging. Na lang proberen besloten de hond maar aan zijn halsband mee naar binnen te nemen waar we gelukkig een riem konden lenen. Lola is niet zo gesteld op vreemde mensen dus na een muilkorf en haar in de houtgreep nemen die spuit erin en snel naar huis. Dat snel naar huis werd iets later want Seppe moest nog een aan de borst en heel toevallig kwamen we een oud bekende tegen en zaten we lekker op onze praatstoel.
Terwijl we aan het praten zijn schoot mij iets te binnen, “de kinderen”. Oeps de kinderen die moest ik nog uit school halen maar dat redde ik nooit meer. Snel naar de auto en een andere moeder bellen of ze mijn kinderen mee naar huis wilde nemen.
Dit was nog maar woensdag, donderdag en vrijdag komen nog!
