Borstontsteking

Robert was al vroeg met Jente naar de circusschool toen ik mijn moeder appte: 

‘Mam ik heb een dubbele borstontsteking en hoge koorts’.

Mijn moeder die meteen een kwartier later voor de deur stond en riep ‘stop toch met die borstvoeding je hebt iedereen al bewezen dat ze het kan’.

Mijn moeder die mij heel goed kent en ook weet dat ik dit niet ga doen hoe ziek ik er ook van word. ‘ik wil minimaal tot een half jaar doorgaan want ze is al zo kwetsbaar’ hoor ik mezelf zeggen.

Je hebt van die moeders die heel goed voor zichzelf zorgen en beseffen hoe belangrijk dat is en dan kom ik. Ik heb het niet van een vreemde want mijn moeder deed ook alles voor ons en nog steeds. Nog steeds als ik app dat ik ziek ben staat ze er om mij te helpen.

Inmiddels liep mijn koorts op en belde ik de huisartsenpost voor een kuurtje maar ik moest daar langskomen. Ik werd steeds zieker en zieker en op het moment dat Robert thuis kwam kon ik niks meer dan alleen maar bibberen en liggen.

Als een ziek klein zielig meisje liep ik naar de auto toe om samen met Robert naar de huisartsenpost te gaan.

Hoe lief Robert tijdens de bevalling is zo streng is hij nu ‘waarom zorg je niet goed voor jezelf en waarom drink je niet genoeg’. Hij had gelijk want gisteren avond ben ik hals overkop naar de kapper vertrokken zonder mijn koffie op te drinken en ik denk dat mijn glaasje water daar nog staat.

Inmiddels weet ik dat als ik te weinig drink ik nog gevoeliger ben voor borstontsteking maar ik gun mezelf hier geen tijd voor. Ook al had ik Pippi speciaal meegenomen naar de kapper omdat ik links al een borstontsteking voelde opkomen toch nam ik niet te tijd om te drinken.

Dus daar zat ik doodziek in de auto met een mopperende man. Tijdens het rijden werd ik benauwd, voelde dat ik ging hyperventileren en werd mega misselijk. Robert die weer riep ‘maak je toch een keer niet zo druk’ en daar ging ik.  

Raampje open om al rijdend te kotsen.

Ik bleef spugen en bij het stoplicht de deur open om nog meer te kotsen. ‘Stop ergens!’ riep ik en Robert reed een tankstation op waar ik verder ging. Ik pakte mijn telefoon en riep ‘ik ga 112 bellen!’. Robert reageerde ‘deur dicht we gaan geen 112 bellen we rijden door’. Dus deur dicht en verder rijden om voor de deur van de huisartsenpost weer te spugen.

Toen ik bij de arts aankwam meten ze mijn temperatuur en zei ‘ je hebt over de veertig graden koorts je bent hartstikke ziek, wie heeft jou zo ziek hierheen gestuurd?’. ‘waarom heb je niet meteen een kuurtje genomen?’ Uitgelegd dat ik dit ook wilde maar dat de secretaresse vond dat de arts mij eerst moest zien.

De arts schreef meteen een kuurtje voor en zetpillen voor de pijn.  ‘Nu snel naar huis je bed in en bellen als het erger wordt en niet overgaat’ zei ze. Toen ik richting de auto liep zag ik ons rechterportier helemaal onder gekotst en kon ik nog net een kotsvrij stukje vinden om de deur open te doen. Thuis meteen naar bed gegaan en nu lig ik hier met Pippi en nog steeds hoge koorts. De rest is Sinterklaas vieren bij mijn ouders.