Bevalling Pippi
Mijn bevallingsverhaal is niet zo spannend. De bevalling ging zoals een bevalling hoort te gaan alleen waren de omstandigheden er naar toe wat complex omdat je niet weet wat je te wachten staat.
Voor ons kwam de datum 30-10-2020 ook als een verassing want de inleiding stond gepland op 10 november bij een zwangerschapsduur van 39 weken.
Gedurende deze zwangerschap kregen wij diagnose na diagnose te verwerken en maakte wij altijd de grap dat ze de diagnose adhd nog waren vergeten omdat ze zo druk was in mijn buik. Juist het tegenovergestelde van wat de andere diagnoses deden vermoeden want die voorspelden een slappe baby.
Dat mijn placenta niet goed werkte wisten wij al en daarvoor gebruikte ik bloedverdunners in de hoop dat hij het beter ging doen. De baby was gedurende de zwangerschap klein maar ze groeide wel. Toch bij 36 weken merkte ik dat ze rustiger werd en hoe bijzonder dat de groeiecho ook een afbuiging liet zien (luister naar je moedergevoel). Toch leek alles verder goed en dus bleef de geplande datum op 10 november staan.
Die week bleef ik haar minder voelen en twijfelde ik steeds om te bellen. Ik voelde gewoon dat mijn placenta opraakte, dat mijn bloeddruk opliep en ik begon te stapelen. Ik kon veel minder hebben en trok mij alles aan en ging met iedereen hier thuis de discussie aan.
Na overleg met de verloskundige (die ik nog steeds bleef bezoeken ook al moest ik bij een gynaecoloog lopen) besloot ik toch het ziekenhuis te bellen.
Voor mij heeft de verloskundige altijd een meerwaarde want in het ziekenhuis kijken ze vooral naar al het medische terwijl ik zwanger ook zoveel behoefte heb aan juist even iemand die naar jou kijkt en ook tijd maakt om te praten en je zorgen te bespreken.
En ook nu gaf de verloskundige mij het juiste zetje om te bellen (bedankt zus en zwanger).
Mijn gevoel klopte, haar hartslag was niet schrikbarend slechter maar het kon beter. In overleg hebben ze besloten om mij die avond bij 37 weken en twee dagen in te leiden.
Ze begonnen met het plaatsen van een ballon die ik echt heel vervelend vond. Blijkbaar moet je daar niet zo veel van merken maar ik had echt een constante kramp van onder. Na een uurtje zat hij eindelijk lekker maar achteraf was hij er allang uit want toen ze kwamen controleren lag hij los en zat ik al op 4 cm dus door naar de verloskamer.
Aangekomen op de verloskamer zagen wij daar ons bord hangen met al haar diagnoses en dat maakte mij bang.
Nadat ze mijn vliezen hadden gebroken om mijn weeen op te wekken raakte ik een beetje in paniek.
Robert keek mij aan en zag dat er iets was.
Ik werd bang voor wat er ging komen, was dit niet te vroeg? Had ik niet moeten wachten? kan ze dit wel aan? en als ik zo angstig ben hoe moet ik dan de pijn opvangen? Is mijn pijnervaring nu erger?
Langzaam begonnen de weeënopwekkers te werken en ben ik rustig op mijn zij gaan liggen om mij te proberen eraan over te geven.
Het gaat nu gebeuren en ik kan er niks aan veranderen.
Na een uurtje in mezelf te zijn geweest merkte ik dat ik er klaar voor was. Laat de pijnlijke weeën maar komen, zet de pomp maar een tandje hoger ik ga dit doen.
Na deze overgave ging het snel en was het al snel overgaan in persen. Tijdens de persweeën hoorde ik de gynaecoloog zeggen ‘niet schrikken de luiken gaan open’. Achter de glazen wand ging een elektrisch rolgordijn omhoog en daar bleek een heel team van kinderartsen klaar te zitten. Ik veranderde in een kijkdoos maar dat interesseerde mij niet.
Daar was ze, klein en haar navelstreng om haar nek gebonden. Op dat moment was ik zo alert en trok ik meteen die navelstreng van haar nek vandaan en legde haar bij mijn borst. Ze kleurde goed en ik was blij haar te horen huilen, bij elke stop wilde ik haar weer stimuleren door te huilen. Nadat ik het vertrouwen had dat ze wel bleef ademenen heb ik haar aangelegd.
Het is echt dat ik dit al zo vaak heb gedaan dat dit meteen goed ging. Ik had haar niet kunnen aanleggen als dit mijn eerste keer borstvoeding geven was. Ze is zo klein en mijn borst is twee keer zo groot als haar hoofd. Ik moet haar dus echt helpen met haar mond goed open doen om aan te happen en haar tong wil ze tegen haar gehemelte aanhouden.
En ja hoor na een aantal minuten proberen hapte ze aan en dronk. Ze had een prachtig kleurtje en dronk aan mijn borst. 2 minuten na mijn bevalling lag ik daar met een prachtig kindje aan mijn borst. De kinderarts kwam bij ons kijken en zei ‘dit ziet er goed uit, ik laat jullie wel even met rust’.
Wij hebben gejankt van geluk, ik heb honderd keer geroepen hoe trots ik was en Robert ook. Robert in tranen van geluk, man wat viel er een last van onze schouders. Robert die heel hard riep waar alle zusters bij stonden ‘dit hadden wij toch nooit weg willen halen’.
Heel die zwangerschap kregen we klap naar klap maar nu schopt Pippi heel hard terug.
Elke stap was een overwinning, alleen al dat ze levend ter wereld kwam was al een overwinning laat staan drinkend, huilend en niet eens een couveuse in moeten maar gewoon bij mij op de borst en geen zuster of arts die ze kwam weghalen.
2245 gram mega klein maar een echte vechter. Nu één week later ruim 180 gram boven haar geboortegewicht en bij ons thuis in haar eigen bed.
Dit meisje komt er wel op haar eigen bijzondere manier.
Wat een bijzonder verhaal dat ze gewoon doet wat ze moet doen
Heerlijk genieten diana
Bijzonder dat je dit deelt. Ik word er stil van.
Wat het avontuur met jullie dochter verder brengt weet je niet. Wat ze al heeft gebracht is liefde, geluk en kracht. En daarmee kan je bergen verzetten.
Lieve Susanne en Robert, wat zijn jullie sterk geweest afgelopen maanden! Pippi is een fantastisch meisje die zich geen betere papa en mama kan wensen dan jullie💗!
Lees het verhaal nu pas in een ‘oude’ Libelle. Zo herkenbaar! Wij hadden het gevoel dat het een Downtje zou zijn en het was zo, én het was goed. Ook gelijk huilen en borstvoeding.
Geniet er vooral van, betrek de andere kinderen erbij, straal de liefde voor Pippi uit naar hen, dan komt het helemaal goed!