Alle trauma’s verwerkt

Het begint steeds normaler te worden, al mijn trauma’s verwerkt.

De klappen die ik zwanger te verstouwen kreeg en de reacties van sommige mensen.

Inmiddels heb ik alles wel een plaatsje gegeven en draait Pippi mee met het gezin alsof er niks aan de hand is.

De Veinedagen hebben mij ook een grote spiegel voorgehouden.

Een spiegel dat ik tot nu toe helemaal niet weet wat het is om een kindje met een beperking te hebben want Pippi beperkt ons nog niet. 

Natuurlijk zullen we nog tegen genoeg dingen aan gaan lopen maar voor nu hebben we even meer problemen met de andere kinderen. De driftbuien en onzekerheden van sommige kinderen en meer. 

Voor even gaat mijn aandacht naar de andere kinderen toe en mag ik er voor ze zijn. Lig ik wat langer bij ze in bed tot ze slapen en voel ik mij nodig. 

Laatst hoorde ik mensen op de tribune zeggen dat ze zo weg waren van Pippi die al rollend door de badminton zaal heen ging en ik vergat even dat ze het Downsyndroom had. Ik vergat het doordat ik mij niet meer afvroeg of ze dit zeiden vanwege haar syndroom of omdat ze gewoon schattig is. 

Het moment waarop ik mij realiseerde dat ik er niet meer zo mee bezig ben en inderdaad! Ook op mijn laatste vijf feedpost foto’s ontbreekt Pippi en dat is lang geleden. Niet omdat ik minder van haar hou maar omdat het normaal is geworden en ik alles voor nu een plaatsje heb gegeven. 

Pippi is Pippi ons zesde kindje.