Ik mag er zijn
‘Beste Susanne,
Ik waardeer jouw enthousiasme en mooi dat je je daarvoor zo wilt inspannen.
Maar ons bedrijf en stichting zijn tevreden met de afspraken’.
Ik lees mijn ontvangen mail met natte ogen voor aan Robert.
‘Zie je nu wel’ zegt hij.
Al eerder heb ik via Instagram bedrijven benaderd voor een samenwerkingen om
een tweede druk mogelijk te maken en precies op het moment waarop ik het even niet meer zag zitten kreeg ik een mail.
Een stichting wilde mij een bedrag schenken om mij te ondersteunen.
Schenken, gewoon geven om mij op weg te helpen en mijn mond viel open.
Ik was dolgelukkig maar meteen daarna voelde ik me rot. Kan ik dit wel aannemen, ben ik wel goed genoeg, moet ik niet iets terug doen.
De vakantie kwam op het juiste moment en tijdens een gesprek kwam ik op het idee om een sponsorloop te gaan doen. Zo doe ik hier ook wat voor terug en misschien lukt het mij om nog meer mensen en bedrijven zo ver te krijgen. Het bedrijf weer terug gemaild dat ik er wat voor terug wil doen, een sponsorloop.
Inmiddels loopt mijn hart over van liefde, zoveel lieve reacties en donaties van mensen had ik niet verwacht met als klap op de vuurpeil, deze mail terug van dat ene bedrijf wat zegt ‘ze waren al tevreden, ook zonder sponsorloop!’
‘Zie je nu wel’ zegt Robert ‘je bent goed genoeg’.
Ik ben vaak degene die het mezelf moeilijk maakt en het moeilijk vind om te ontvangen. Wat mijn schoonzusje laatst al zei: ‘Suus ben je niet ook aan het strijden voor je eigen bestaansrecht’
En misschien heeft ze gelijk. Misschien vind ik mezelf ook niet altijd goed genoeg.
Dit bedrijf komt natuurlijk net als alle andere mensen die doneren in ons kinderboek te staan en ik wil ze bedanken. Bedanken dat ze mij het vertrouwen hebben gegeven en geïnspireerd om door te gaan.
