Zoveel in huis te doen maar ik kwel mezelf liever in zelfmedelijden.

De 31 weken echo staat op de planning en vol goede moed gingen wij naar het ziekenhuis. 

Ik hoor mezelf nog zeggen tegen de gynaecoloog ‘met mij gaat het niet zo lekker maar ik heb het gevoel dat de baby het heel goed doet’.

Ik ervaar lichamelijk heel veel pijn maar de baby is actief en ook al blijven ze zeggen dat het een kleine baby is heb ik het gevoel dat ze heel goed groeit en mogelijk zelfs groter is dan Seppe bij de geboorte. 

Dus daar ging ik liggen voor de echo en begon de gynaecoloog met het opmeten van haar hoofd. Na zoveel echo’s kan ik inmiddels zelf ook veel zien en ik vroeg meteen wat dat vocht deed in haar hoofd. Daar ging hij ook naar kijken was zijn antwoord en hij ging verder met het opmeten. Na haar hoofdje ging hij verder met de rest terwijl ik heel stiekem een traantje liet. Ik denk dat ik daar een uur heb gelegen terwijl hij heel hard met het echo apparaat op mijn buik drukte. 

Waarom ik niks heb gezegd weet ik nog steeds niet en Robert vraagt zich af of het echo apparaat het nog wel doet aangezien hij zo hard op de knoppen aan het rammen was. 

De gaatjes in haar hart leken niet groter te worden en dat was positief maar dat vocht in haar hersenen moest wel onderzocht worden. Het kon een onschuldige cyste zijn tot iets waarvan de gradaties erg konden verschillen. We moesten de volgende dag terug komen voor een uitgebreide 3D echo van haar hersens en hij had het over een mogelijke mri.

Daar zaten wij terug in de auto waarbij we voor het eerst even lijnrecht tegenover elkaar kwamen te staan wat betreft onze emoties. Robert bleef positief en stoorde zich aan het feit dat ik zo verdrietig was. 

‘Ik wil helemaal geen echo meer, ik ben er klaar mee! Steeds als ik positief ben krijgen we weer het volgende erbij’.

Na lang heen en weer gekibbel konden we elkaar weer vinden in onze zwarte humor.

‘Ze is waarschijnlijk gewoon zo druk omdat ze geen idee heeft waar ze is’. 

‘Misschien denkt ze wel dat ze een konijntje is of vraagt ze zich in paniek af wie het licht heeft uitgedaan’.

We konden weer hard lachen om onze grapjes die natuurlijk niet zo grappig zijn maar voor ons werkte ze even.

Bij thuiskomst ben ik gaan googelen wat ook geen goed idee is. Nu de volgende ochtend zit ik hier alleen thuis met Seppe mezelf te kwellen. 

Stel ik liever het huishouden uit omdat ik even verdrietig wil zijn. 

Ondertussen belt een vriendin die mij weer even weet op te peppen met haar nuchterheid en besef ik mij weer dat langer hier zo op de bank liggen ook geen zin heeft.

Ik ga het huishouden doen en dan wordt het vanzelf half 2, het moment waarop we de echo krijgen en mogelijk meer weten.