Zal ik een blog over jullie schrijven?
Dit stuurde de overbuurvrouw die ons in de haast met de achterklep van de auto nog wagenwijd open zag wegrijden.
Later zag ik dat ze mij op meerdere manieren had geprobeerd te waarschuwen via berichten maar ik zat een keertje niet op mijn telefoon. Achteraf zeiden Robert en ik wel tegen elkaar dat de buren erg raar naar ons keken terwijl wij hard aan het zwaaien waren.
We hadden haast en moesten zoals elk weekend naar een verjaardag. Het zusje van Robine (bij haar moeder) was jarig en natuurlijk komen wij dan ook even een taartje eten. Zoals gewoonlijk hadden wij de taart gemist omdat we weer eens aan de late kant waren.
Probeer maar eens met haast al die kinderen met schone luier, de kinderwagen de luiertas, het cadeautje, hond in de bench en natuurlijk mijn camera in de auto te krijgen.
Meestal vergeet ik het cadeautje waardoor we vaak nog een keertje terugrijden om daarna nog een keer terug te rijden om een zonnebril te halen.
Deze keer niks vergeten mee te nemen maar wel vergeten de achterklep dicht te doen. De achterklep stond wagenwijd open en de overburen hebben dat hele drukke tafereel van auto inpakken geobserveerd vanuit hun keuken raam. Hun dochter raakte in paniek bij het zien van de achterklep omdat ze bang was dat we alles zouden verliezen. Die lieve meid is hier heel vaak en kan genieten van de chaos hier thuis. Ze is ook het enige vriendinnetje van Jente die niet bang is voor de hond maar hem echt oprecht leuk vindt en graag trucjes met hem doet (ze weet zijn snoepjes al te vinden). Haar broertje daarentegen is extreem bang voor honden en blijft dan vaak buiten of staat voor het keuken raam te vragen of de hond in de bench mag. Heel soms vergeet hij even zijn angst maar zodra Lola weer heeft geblaft is hij er weer klaar mee.
Ik moet zo vaak lachen om dat spul als ze weer aan de deur staan. Grote zus komt dan eerst vragen of Lola in de bench mag en roept dan heel hard naar haar broertje (die verstopt zit achter de auto) ‘KOM MAAR HIJ IS WEG’.
Tegelijkertijd moeten hun ook heel erg lachen om mij en de extreme chaos in huis. Ze kennen mij inmiddels goed, staan nergens meer van te kijken en zijn nergens meer van onder de indruk.
Lola is wel al even van slag.
Vorige week wilde ze al de hele week niks eten, niet meer uitgelaten worden en lag ze depressief is in de bench of onder de trap in een hoekje. Ik ging me serieus zorgen om haar maken. Toen ze zich afgelopen vrijdag overal ging verstoppen ging ik me extra zorgen maken. Ik had haar lievelingssnoepjes meegenomen van de markt maar die wilde ze niet en zeker niet mee naar buiten voor een wandeling. Ze bleef zich maar verstoppen en ze begon te piepen. Toen Seppe in de buurt kwam begon ze te grommen (iets wat ze nog nooit gedaan heeft). Haar ademhaling was snel en ook mijn schoonouders spraken hun zorgen uit.
Lola eet alles als ze de kans krijgt en ze drinkt ook vaak uit de wc als de deur niet goed dicht zit.
Ik had die dag wel de wc schoongemaakt met chloor en ze zal toch niet???….
Ik kon niet anders dan de dierenarts bellen en geloof mij, dat zal ik niet snel doen met Lola. We moesten meteen langskomen. Lola is bang voor andere mensen en de dierenarts is altijd een ramp. Dierenarts houdt in een muilkorf om en haar met twee mensen vasthouden. Ik moest dus Robert opbellen of hij een half uur eerder uit zijn werk kon komen om mee te gaan. Ondertussen keek ik Lola aan die zielig in elkaar gedoken bij mijn voeten lag.
Ik kreeg medelijden en besefte mij dat ik toch van dat beestje hou, dat ik haar toch zou gaan missen als ze er niet meer was.
Daar gingen we naar de dierenarts, door files in de spits kwamen wij een half uur later aan dan gepland. Daar aangekomen was Lola al aan het trillen van angst en ik was druk aan het vertellen wat haar mankeerde en hoe bang ze is. Toen we even moesten wachten in de wachtkamer keek Robert mij aan en zei ; ‘ ben je zenuwachtig je praat weer zoveel’. Wanneer ik zenuwachtig ben ga ik heel veel praten.
Eenmaal aan de beurt moest Lola een muilkorf om en eigenlijk deed ze het super goed, mede omdat Robert zo rustig bleef. Lola liet zich onderzoeken en ik vertelde de symptomen:
Teruggetrokken, niet naar buiten, niet eten, verstoppen, piepen en grommen naar iedereen die in haar buurt komt. De dierenarts voelde opgezette tepels en vroeg wanneer ze loops was geweest.
Opeens viel het kwartje.
Dit gedrag heb ik eerder gezien bij onze kat ‘pebbels’ toen ze ongepland (terwijl ik zwanger was) ook zwanger raakte en moest bevallen. Lola was niet zwanger maar schijnzwanger.
We vonden het al zo raar dat Lola haar laatste speeltje (die ze had afgepakt van Seppe) heel liet. Dat speeltje neemt ze overal mee naartoe en als ik nu de foto’s terug kijk zie ik hem ook overal waar Lola is. Lola denkt natuurlijk dat dat haar pup is.
Was ik serieus met spoed naar een dierenarts gegaan omdat ze schijnzwanger is.
Volgens de dierenarts kunnen ze er echt goed ziek van zijn en begreep ze de paniek maar ik voelde me daar echt staan. Die liefde die ik voelde was ook meteen weer weg. We kregen medicijnen mee en we moeten haar misschien ook maar laten helpen want als ze zo is vertrouw ik haar niet met mijn kindjes.
Echt waar die gekke hond is nog veel gekker dan ik dacht. Wat moet ik hard lachen als ik haar weer met dat speeltje zie liggen. Moeder van een giraf en ze zou serieus ook een echte goede moeder zijn. Hoe ik met Seppe loop te slepen sleept zij met haar giraf. Nu maar hopen dat het snel over gaat of dat de medicijnen gaan aanslaan, al scheelt het mij wel een extra blokje om.
