Wij zijn thuis gekomen maar dit scheelde maar een straatje!

Nee dit geloof je gewoon niet, wat een geluk of pech, het is maar hoe je het bekijkt. 

Na 6000 km met de camper te hebben rondgereden door Portugal kwamen we aan in Luxemburg. We zijn op weg naar huis omdat Robert volgende week moet beginnen bij zijn nieuwe werkgever. Tijdens het reizen nog vaak getwijfeld maar uiteindelijk zijn we het erover eens, aan het leven in een camper waarin we de wereld ontdekken kunnen wij best wennen maar die nieuwe baan biedt ons heel veel mogelijkheden voor de toekomst waarin wij vast en zeker veel meer gaan reizen. 

Aangekomen in Luxemburg beginnen de problemen waarvan ik Robert de schuld geef. De vorige camper eigenaar had ons nadrukkelijk verteld nooit met een kwart tank de bergen in te gaan. 

De steilste bergen hadden wij niet in Portugal maar gewoon in de Belgische Ardennen! 

Dus daar gingen wij met een kwart tank de heuvels af van Luxemburg waarin ik weer eens geïrriteerd reageerde dat we met een halve tank reden. Robert die mij inmiddels mevrouwtje tank noemt had bedacht dat het leuk zou zijn een grapje uit te halen en liet de auto met het gaspedaal stotteren om mij bang te maken.

‘Lach maar’ riep ik boos’ straks staan we echt met pech en dan heb jij het over ons afgeroepen’. 

Dit waren mijn woorden nog net voor we de camping opreden. Robert had ingecheckt en gevraagd waar het dichtstbijzijnde tankstation was. Nog voor we naar onze plaats zouden rijden besloten wij toch nog maar te gaan tanken  en boodschappen te doen omdat Robert altijd bang is dat er niks te eten is.

Robert steekt de sleutel in het stopcontact waarna het accu lampje zoals altijd even gaat branden alleen deze keer ging hij niet meer uit.

‘Zie je nou!’ riep ik.

Na het tanken branden het lampje nog steeds en aangekomen bij de supermarkt toch maar even onze overbuurman appen die onze camper super goed heeft nagekeken en hierin is gespecialiseerd. 

‘Meteen een hulpdienst inschakelen’ was zijn reactie. Zijn conclusie was dat er hoogstwaarschijnlijk iets met de dynamo aan de hand is waardoor onze gloednieuwe accu niet meer bijlaadt. Meteen de hulpdiensten gebeld en die zouden er binnen een uur zijn, genoeg tijd om nog even boodschappen te doen.

Precies na de boodschappen werd er op de ruit geklopt, de monteur. Hij controleerde of de accu genoeg stroom kreeg en dit was volgends hem het geval. Wel adviseerde hij ons om de volgende dag (het was inmiddels als laat) in Luxemburg naar de garage te gaan want als het lampje blijft branden is er toch iets mis. 

Terug naar de camping om te eten, een spelletje spelen en slapen.

De volgende morgen kwamen wij aan bij de garage en nu begint het verhaal. 

De automonteur reageerde al geïrriteerd op Robert omdat we volgends hem niet goed geparkeerd stonden. Na nog twee rondjes te hebben gereden met een kapotte camper belandde we op precies dezelfde plek omdat er niks anders was. De monteur liep naar buiten en vroeg naar het probleem. Hij kroop achter het stuur, gaf een paar keer gas en verzekerde ons dat dit totaal geen probleem was. Ik die nog steeds een beetje boos was omdat hij ons rondjes heeft laten rijden heb hem duidelijk en op een strenge toon meerdere malen gevraagd of hij het zeker weet want ik wilde niet met vier kleine kinderen langs de snelweg staan. ‘Neee, Neee mevrouw ‘ verzekerde hij ons. 

Ik keek Robert aan en die zei ‘we moeten hem maar vertrouwen’. Dus daar vertrokken wij met nog 300 km te gaan. 

We waren er toch niet helemaal gerust op en toen er halverwege iemand riep dat hij moest poepen hebben wij dit toegelaten in de camper omdat stoppen niet goed voelde.

We kregen regen en de ruitenwissers werden steeds slomer wat we gek vonden want in de sneeuwstorm deden ze het nog perfect. Ergens rond Dordrecht gingen mensen toeteren dat onze achterlichten het niet meer deden.

‘Ook dat nog!’ riep Robert gefrustreerd. 

Bij Hendrik-Ido-Ambacht stopte ook onze achteruitrijcamera ermee en schoten we lichtelijk in paniek. Terwijl we onze straat inreden en Robert de auto overdwars op de hoek neerzette om te kijken wat er met onze achterlichten aan de hand was stopt de auto ermee waarna we hem niet meer gestart kregen. 

Letterlijk om de hoek van ons huis stopt de camper ermee! 

De overbuurman kwam meteen aangelopen aangezien hij ons zag aankomen en roept ‘Ze hadden jullie nooit mogen laten gaan’. Onze accu is helemaal leeg omdat hij niet werd bijgeladen door de dynamo. De camper krijg je nu met geen mogelijkheid meer aan de praat.

Dus voor ons huis weer de hulpdiensten inschakelen die een uur later onze camper zou komen wegslepen. Ik denk echt dat er niemand is die zo snel zijn camper heeft uitgeladen als ons. Zelfs de buurtkinderen hielpen mee met de tassen naar binnen sjouwen. 

Welkom buren de chaos is weer thuis!

Wat een treurig gezicht om de camper op de takelwagen te zien staan maar wat ben ik dankbaar dat het hier voor de deur is gebeurd.

We zijn thuis maar niet voor lang want aangezien ons huis is verkocht en alles is gepland om een half jaar te gaan reizen zijn wij op zoek naar een tijdelijk huurhuis.