Weer volle bak aan het werk!

Mijn functie als moeder een dag later weer opgepakt want er waren weinig tot geen sollicitanten. 

Wat is bloggen toch heerlijk en vooral als je even je gal wilt spuwen! Mijn blog opgeschreven in het heetst van de strijd. Als ik deze dan de volgende dag terug lees met de reactie’s eronder, kan ik weer heel hard lachen om mezelf.

Zag je mij al staan? 

Roepen tegen de kinderen dat ze maar een andere moeder moeten gaan zoeken. Floortje en Seppe die totaal niet reageren, Jente en Mats roepen heel hard “NEEEEEE” en Robine die weet dat dit niet kan.

Toch voelt het even heerlijk om te roepen dat je er klaar mee bent. Gewoon even niks aan het huishouden doen omdat ik in staking was. Geen was, geen rommel opruimen, niet koken en zoveel mogelijk met Seppe in bed of op de bank blijven liggen.

Toen mijn man thuis kwam en ik demonstratief in mijn pyama patat aan het bakken was keek hij mij vreemd aan. “Ja” ik was in staking en dat mag hij weten ook! Die luxe maaltijd kon hij vergeten! 

Mijn man, (inmiddels al heel veel van mij gewend) weet dat dit totale onzin is. Leuk zo’n staking maar dit betekent alleen maar dat ik de volgende dag nog harder moet werken want er is niemand die het van mij overneemt. Toch heeft het mij wel goed gedaan een dag even niks doen dan alleen maar boos zijn.

Soms heb ik het ook nodig om te ontladen en even te schreeuwen en te huilen.

Als ik alle reacties op mijn blog lees weet ik ook dat dit erbij hoort, moeder zijn is gewoon zwaar. Natuurlijk wil ik mijn kinderen voor geen goud missen en als ik dan weer een artikel lees dat het voor moeders heel goed is om een week alleen op vakantie te gaan denk ik “nee”. Natuurlijk zijn er heel veel moeders die dit wel willen maar voor mij hoeft dit niet. Ik vind het juist heerlijk om met mijn kinderen op vakantie te gaan en samen avonturen te beleven. Ik hoef niet zonodig een week alleen weg (al zou een avondje wel lekker zijn). 

Ik was gewoon even gespannen, alle stress en dan natuurlijk de verjaardag van Robine die eraan zat te komen. Ik moet bekennen dat Robert heel veel heeft gedaan en ook zijn ex-vrouw heeft flink haar best gedaan.

Robine is 12 jaar geworden en dit hebben wij met zijn allen gevierd, trots dat dit kan. 

Het is niet vanzelfsprekend en dat besef ik mij heel goed. Beide ouders, broertjes, zusjes, opa’s, oma’s, stopa’s, stoma’s en vrienden zijn aanwezig. Iedereen doet normaal en als ouders helpen wij elkaar. Het is oprecht gezellig.

Ik hoop voor Robine dat ze later nooit in een tweestrijd komt als ze zelf haar verjaardag viert en moeilijk moet doen met de uitnodigingen. Leuk om te zien dat iedereen er is en alles gewoon samen gaat.

Hoe zwaar het moederschap ook is hoe dankbaar ik mij ook kan voelen voor alles wat wij hebben opgebouwd.

En die kinderen… die zou ik voor geen goud willen missen.