Weer een hele nacht wakker gelegen in gesprek met mezelf.

Afgelopen weekend  kwam een leuk gezin op bezoek met twee kindjes waaronder een jongetje van 3,5 jaar met het syndroom van down.

Langere tijd hadden we hier geen behoefte aan maar nu waren we er klaar voor.

Robert dacht vorige week al dat ze kwamen en baalde toen hij erachter kwam dat het dit weekend pas was. Ook hij had duidelijk behoefte om erover te praten met mensen die al iets verder zijn dan ons.

De laatste keer dat ik geconfronteerd werd met een kindje met het syndroom van down was tijdens het zwemmen in het Wantijpark toen Floortje ermee aan het spelen was. Op dat moment wilde ik ook wat zeggen maar werd ik zo bedolven onder mijn emoties dat ik geen woord kon uitbrengen en alleen maar aan het huilen was. 

Deze keer stond ik er emotioneel veel sterker in en had ik het gevoel mezelf onder controle te hebben. 

Toen ze er waren was ik alleen ineens vergeten hoeveel schepjes koffie er in de koffie moest en liet ik de sushi rijst aanbranden dus alles helemaal onder controle was misschien niet helemaal waar. De kinderen die de afgelopen dagen meerdere keren hadden gevraagd wanneer het jongetje op bezoek kwam deden net of ze hem niet zagen en bleven lekker doorspelen met hun vriendje en vriendinnetje die toevallig waren langsgekomen maar dit heb ik zo gelaten.

Ik wilde niet dat het een dagje downsyndroom kijken werd. Ik weet dat tussen het spelen door ze hier echt wel mee bezig zijn en ze af en toe stiekem kijken. 

Robine die we onverwachts hadden opgehaald was ik helemaal vergeten te vertellen dat hij kwam en werd in de hal geconfronteerd met hem. In de keuken kwam ze naar me toe ‘wat een schatje is dat’ zei ze. 

Dat is ook wat ik heel erg voelde. Dat extra chromosoom maakt wel dat ze heel schattig zijn. 

De ouders vertelde ook dat ze heel veel aandacht krijgen als ze met hem op straat lopen en dat begrijp ik ook. Dat ze willen zwaaien wanneer ze andere ouders zien met een kindje met down en ook ik kan dat met een grote glimlach beamen. Ik wilde in Dordrecht ook graag vertellen dat ik zwanger was van zo’n kindje. Net als motorrijders naar elkaar zwaaien, het betekent niet direct dat je verder ook een klik hebt met elkaar maar je deelt wel een aantal ervaringen. Dat merkte wij nu ook!

Natuurlijk is elk verhaal weer anders en ben ik nog maar zwanger maar nu al hoor je veel herkenning in hun verhaal. Het verandert jouw kijk op het leven en je verwachtingen. Niet alleen de verwachtingen naar dit kindje toe maar ook de verwachting naar je andere kinderen. We zeggen zo vaak als ze maar gelukkig zijn maar nu voel je dat nog meer. 

Robert die zo rustig leek gedurende het gesprek en zo goed kon vertellen liet zodra de deur achter ze dichtging zijn tranen gaan. ‘Ik was de hele tijd zo emotioneel’ zei hij.

Dit was de tweede keer dat ik hem hierom heb zien huilen. De eerste keer was het van verdriet vanwege de foto’s van de net geopereerde kindjes na hun hartoperatie. Deze keer was het geen verdriet maar juist het tegenovergestelde. Het is ergens gewoon heel bijzonder dat wij ouders mogen worden van zo’n mooi kindje. Een kindje die onze kijk op het leven al zoveel meer heeft veranderd in de positieve zin.

Ik was versleten en kon er de hele nacht niet van slapen. In gesprek met mezelf over wat deze dag mij heeft gebracht. 

Door Jack te leren kennen besef ik mij nog meer hoe bijzonder dit is. Hoe groot is nu deze kans en hoe bijzonder dat wij daar zwanger van mogen zijn. Onze kinderen zullen net als vandaag door gaan met spelen en haar accepteren als haar zusje en dat het soms niet altijd even makkelijk zal zijn wil ik geloven maar dat zal het met mijn andere kinderen ook niet.