Wat zou je tegen dit meisje willen zeggen?
Als klein meisje stond ik graag in de aandacht en was ik zeker niet verlegen.
Op feestjes werd vaak gevraagd of ik het liedje van de kleine zeemeermin wilde zingen want ook al kon ik niet zingen klom ik maar wat graag op die tafel om het podium te pakken. Ik was een kleine acrobaat en mijn vader pronkte altijd met mij wanneer ik weer de handstand op zijn handen deed. Mijn opa zei ‘ze kon eerder op haar handen lopen dan op haar voeten’. Ik wilde actrice worden of circus artiest. Ik wilde de wereld redden en met het geld wat ik zou verdienen als actrice zou ik de armoede oplossen.
In mijn puberteit werd ik onzeker. Kwam er een periode waarin ik helemaal niet gezien wilde worden en ik het gevoel had dat iedereen over mij praatte. Ik worstelde met mezelf en durfde mij niet kwetsbaar op te stellen want dan zouden ze mij nog meer raken dus zette ik een masker op. Ik werd onzeker, ook over mijn lichaam. Ik worstelde met voeding en mijn gewicht en wist niet meer wat ik wilde worden.
Naarmate de puberteit verstreek en ik veranderde in een volwassen vrouw kwam ook langzaam dat vertrouwen weer terug in mezelf maar nog steeds merk ik dat dat onzekere meisje ergens zit en mij remt. Dat ik het goed wil doen voor iedereen, bang dat mensen over mij praten. Inmiddels weet ik dat hoe goed je het ook wilt doen je altijd mensen zal kwetsen en er altijd over je gepraat zal worden.
Het wordt tijd dat ik het goed wil doen voor mezelf en net zoals dat kleine meisje niet meer bezig zijn met wat andere daarvan vinden. Gewoon dat podium pakken want ik vind het heerlijk om mijn verhalen te delen. Ik geniet van het schrijven en de positieve mensen om mij heen.
Dit jaar claim ik mijn bestaansrecht!
Wat zou jij tegen het kleine meisje in jezelf zeggen?
