Wat raakt u nog het meest?

Wat raakt u nog het meest mevrouw Blomsteel? 

Deze vraag blijft door mijn hoofd galmen! 

‘Wat raakt mij nog het meest?’ Zei ik aan de telefoon. ‘Dat ik 8 uur in de wacht heb gestaan en nog geen steek verder ben maar vooral dat jullie durven te vragen of wij het niet gewoon willen proberen. Proberen om met zes kinderen en een kapotte camper naar Nederland te rijden! 

Ja ik reageer boos en nee ik kan even niet meer aardig blijven.

Vanmorgen werden wij wakker in onweer en ons huisje uitgezet omdat er geen plaats meer was op de camping. Daar zaten wij met zes kinderen in de receptie terwijl buiten een tropische regenbui de camping overspoelde. 

Weer de ANWB bellen die we niet te pakken kregen en alle moed me in de schoenen zonk.

Jente die gisteren huilde omdat ze niet meer met de camper naar huis durfde en ik haar verzekerde dat we alleen naar huis gaan als het veilig is.

Jente die mij nu aankijkt en zegt ‘Mama dit is toch een avontuur!’. ‘Ja lieverd’ zei ik maar het liefst wilde ik in tranen uitbarsten maar net op dat moment komt Robert aangerend we mogen in een huisje van het Hotel.

Een prachtig huisje met armbandjes voor de welness! Wat een geluk en wat fijn. Voor even kon ik weer lachen en denken ‘zie je alles komt goed’.

Met zijn allen lunchen in ons huisje om daarna al onze kleren te wassen want alles ligt nog in de camper. 

Bikini’s aan en voor even proberen te genieten dat we voor vanavond weer een slaapplaats hebben. Na het zwemmen douchen en drie oproepen gemist van de ANWB. Of we niet toch wilde proberen om naar huis te rijden want de garage heeft pas tijd over twee weken.

En toen werd ik boos! 

Ik ben echt geen overbezorgde moeder maar 1300 km rijden met een kapotte camper en kleine kinderen ga ik niet doen.

Een uur later werden wij weer terug gebeld en de stem van deze vrouw stelde mij gerust. Ze gingen iets doen en kijken of de camper morgen in Kroatië gemaakt kan worden en anders staan daar twee huurauto’s klaar want een busje voor acht personen kunnen ze niet regelen.

Dus nu duimen dat de garage in Kroatië morgen tijd voor ons heeft en we gewoon met de camper naar huis kunnen.

Maar nu eerst eten in het dorp omdat het restaurant hier al om zes uur sluit.

Hopen dat deze keer de stoelen niet door de lucht vliegen want gisteren waren we nog net op tijd weg voordat er een grote vechtpartij uitbrak. 

Teambuilding noem ik onze vakantie.