Uitslag vruchtwaterpunctie
19 weken zwanger en we weten niet alleen dat het een meisje is maar ook dat ze het syndroom van down heeft.
Van alles wat mogelijk kan gebeuren als je zwanger bent had ik het syndroom van down echt niet zien aankomen. Het syndroom van down komt niet voor in onze families en ik loop wat betreft mijn leeftijd ook geen risico’s. Toch toen wij het hoorde hebben wij geen seconde getwijfeld. Ook al was de uitslag toen nog geen 100% voor ons was het al zeker maar ik zal bij het begin beginnen.
Al vier keer eerder zwanger geweest maar nog nooit meegedaan aan extra testen of onderzoeken. Deze keer toch besloten om voor de nipt test te gaan waar ik na het prikken eigenlijk meteen al spijt van had want het voelde niet goed.
10 dagen zou het duren voor ik de uitslag kreeg maar ik was al wat onrustig.
Het was dinsdag ochtend en toevallig kwam mijn vader spontaan langs want die was net bij de tandarts geweest.
De dag daarvoor kreeg ik al een berichtje van de verloskundige dat mijn vitamine D te laag was dus toen ze belde ging ik er ook van uit dat ze mij daarover wilde spreken. Ik begon al met de woorden ‘ik heb je berichtje gelezen hoor en extra vitamine D gehaald’ waarop de verloskundige antwoorden ‘Daarvoor bel ik niet’ en het werd stil.
Mijn vader en Jente zaten recht tegenover mij aan de eettafel toen de verloskundige door de telefoon de woorden uitsprak ‘uit de nip test is gekomen dat je kindje voor 90% zeker het syndroom van down heeft’.
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en barste in tranen uit!
De verloskundige vroeg of ze langs moest komen maar mijn vader was er gelukkig en op dat moment kon niemand toch wat veranderen aan de situatie.
Op dat moment was het voor mij ook meteen al zeker, het klopte ik voelde het, dit kindje heeft het syndroom van down.
Hoe gek het ook klinkt en hoe verdrietig ik ook was er ontstond meteen een oergevoel of een soort leeuwin die wakker werd.
Niemand komt aan mijn kindje, ze is van mij en voor mij blijft ze net zo geweldig en welkom. Ik wil haar niet kwijt!
De verloskundige maakte meteen een afspraak bij de gynaecoloog in het Erasmus en we hingen op.
Mijn vader en Jente keken mij geschrokken aan en ik vertelde het nieuws. Mijn vader was ook meteen van slag en Jente snapte er niks van.
Meteen schoot ik weer in de moederrol en probeerde mijn tranen weg te vegen en tegen Jente te zeggen dat het allemaal nog niet zeker is en dat er misschien niks aan de hand was ook al vertelde mijn gevoel anders.
Mijn vader nam heel lief de kinderen mee naar zijn huis en ik belde Robert op zijn werk. Robert die ook schrok en vroeg of hij naar huis moest komen maar dat hoefde niet voor mij want het verandert toch even niks. Voor even leek het ook lekker zonder kinderen in huis maar al snel ging ik naar mijn vader en mijn kindjes. Afleiding is voor mij soms de beste remedie.
‘s Avonds kwam Robert thuis met honderd vragen waar ik even geen antwoord op had. Toch maar besloten nog even de verloskundige te bellen en we mochten diezelfde avond nog langs komen. Mijn grootste angst was meteen dat de baby van alles zou mankeren en dat ik mijn kindje ging verliezen. Zo snel mogelijk de echo erop en alles bekijken. De verloskundige kon nog geen afwijkingen zien op de echo dus dat was al een geruststelling maar we moesten echt even onze afspraak afwachten in het Erasmus.
Dit waren twee heftige weken waarbij we veel in het Erasmus zaten voor de eerste intake, vruchtwaterpunctie en de uiteindelijke echo.
De vruchtwaterpunctie vond ik wat betreft de pijn heel erg meevallen en ik was meer bezig met de baby. Ik zag mijn kindje steeds tegen de naald aan schoppen en ik probeerde maar in mezelf tegen de baby te zeggen dat ze rustig moest blijven. Robert zat ook al die tijd met spanning naast mij en vond het helemaal niks.
Bij elke afspraak ging Robert weer mee en zaten we in spanning alsof ik voor het eerst zwanger was.
Robert en ik stonden er ook meteen hetzelfde in. Downsyndroom kunnen wij mee leven maar we hopen zo voor het meisje dat ze geen lichamelijke afwijkingen heeft en ze pijn ervaart.
Robert was juist zo lief voor ons en als ik dan aan mensen vertelde dat het kindje mogelijk ziek was reageerde hij ‘niet ziek maar het downsyndroom’.
De uitslag van de vruchtwaterpunctie duurde een dag (echt mega snel) en bevestigde wat wij al wisten, ons kindje heeft het syndroom van down en het is een meisje.
Een meisje waar wij allang de naam voor hadden en deze naam haar nu zeker helemaal past.
Wij zijn zwanger van een meisje met heel toevallig het syndroom van down waar wij echt oprecht heel gelukkig mee zijn.
Het zal honderd keer zwaarder worden dan verwacht maar ook honderd keer mooier dan verwacht, daar ben ik van overtuigd.
