Twee jaar geleden brak ik hier in tranen uit

Twee jaar geleden brak ik hier, zwanger van Pippi, in tranen uit maar niet deze keer. 

Het moment kan ik nog steeds voor me halen. Zwanger van Pippi en nog niet zo lang weten dat ze het Syndroom van Down heeft.

De paddenstoel in Dordrecht waar nu geen paddenstoel is te vinden maar toen wel. Samen met mijn moeder op een kleedje zag ik Floortje spelen met een kindje met het Syndroom van Down, net als nu! 

Alleen nu kan ik dat aanzien zonder te huilen. Twee jaar geleden wilde ik tegen die moeder zeggen dat ik ook zwanger was van een kindje met het Syndroom van Down maar ik barste in tranen uit. 

Deze keer, twee jaar later, zie ik een vader aankomen lopen met een dochter met het Syndroom van Down en wat komt ze mij bekend voor.

‘Dat is het meisje van de kuikens!’ Roepen Floortje en Mats. 

En inderdaad het is de dochter van de vrouw die onze kuikens kwam brengen alleen nu met haar vader.

‘Kom we gaan ernaartoe en laten Pippi zien’ zeggen Floortje en Mats.

Ik loop naar de vader toe en Mats tilt Pippi uit het water en komt met haar aangelopen. Deze keer lukt het mij om zonder tranen deze vader aan te spreken, sterker nog ik ben onwijs trots.

Trots dat ik ook zo’n prachtige dochter heb en beiden spreken we dat naar elkaar uit. ‘Wat is het een verrijking hè!’.

Twee jaar later dezelfde plaats maar met andere emoties. Wat had ik graag al dat verdriet willen wegnemen bij mijn twee jaar jongere ik. Ik weet het had zo moeten lopen.