Voor mijn kinderen de eerste ervaring met de dood, het overlijden van mijn opa.

Vorige week overleed mijn opa, de overgroot opa van mijn kinderen. Mijn opa heeft een respectabele leeftijd van 92 jaar bereikt en lag al even slecht. Voor hem is het dan ook beter dat hij nu eindelijk rust kan vinden.

Voor de drie jongste kinderen is dit voor het eerst dat ze echt te maken krijgen met de dood (al zal Floortje er nog niks van begrijpen). Robine heeft het al een keer eerder meegemaakt met haar overgroot oma, Jente en Mats waren er toen ook bij maar  nog heel klein.

Voor het eerst worden ze nu dan ook bewust geconfronteerd met de dood.

Mijn opa die het verschrikkelijk vond dat hij niks meer kon na zijn hersenbloeding en iedereen nog verbaasde in het verzorgingstehuis waar ze hem hadden gezegd niet meer te kunnen lopen. Trots was hij dat ze hem kwijt waren en een lege rolstoel aantroffen. Dat ze mijn moeder moesten bellen om te vertellen dat mijn opa die niet meer zou kunnen lopen en was weggelopen uit het verzorgingstehuis. Met een rollator ontsnapt uit Sliedrecht en halverwege zijn oude woonplaats in Papendrecht werd ontdekt. Mijn opa was vastbesloten terug naar huis te gaan.Dit had niemand zien aankomen en is precies wat hem typeert. Hij was altijd actief en behulpzaam en vond het verschrikkelijk om verzorgd te worden.

Voor mij een nieuwe uitdaging om mijn kinderen uit te leggen wat de dood inhoudt en ze voor te bereiden op een begrafenis.

Misschien raar maar ik ben dankbaar dat ze het op deze manier meemaken, de manier waarop het hoort. Je wordt geboren en als je oud bent ga je dood. Ik ben dankbaar dat ze nog niet hebben hoeven meemaken hoe het ook anders kan, dat de dood soms ook komt wanneer het nog lang geen tijd is en dit misschien heel traumatisch kan zijn.

Dit gaf mij dan ook de gelegenheid om mijn kinderen alles netjes en rustig uit te leggen. We zijn samen met mijn moeder even zonder andere mensen erbij bij hun overgroot opa gaan kijken die opgebaard lag. Mats en Floortje deed het niet zo heel veel en raakte hem zelfs aan. Jente die het misschien al iets beter begrijpt vond het een beetje spannend en ik heb haar er dan ook niet verder mee geconfronteerd. We zijn alvast de route gaan lopen naar het graf waar mijn oma ligt en straks dan ook mijn opa. Uitgelegd hoe dat gaat en eigenlijk ging iedereen hier heel goed mee om. Ik heb het ook niet dramatisch gemaakt en geprobeerd het zo normaal mogelijk te vertellen.

Ik wil mijn kinderen niet bang maken voor de dood of angstig voor de begrafenis. Ik hoop ook voor ze dat ze geen jonge mensen om zich heen gaan verliezen.

Mijn man vroeg ’s avonds aan mij hoe ik het vond en wat ik erbij voelde en eigenlijk heb ik daar niet bij stil gestaan. Niet over nagedacht wat het mij deed omdat ik teveel bezig was met mijn kinderen. Ook op de begrafenis was ik zo blij dat ze erbij waren en vond ik het mooi om te zien hoe ze meehielpen met de deksel op de kist doen en en het dichtschroeven van de kist. Jente vond het al wat minder spannend en wilde nu ook graag meehelpen. Robine die al wat ouder is was er wat emotioneel onder en hebben wij stevig vastgehouden als familie.

De kleinkinderen die de kist mee naar binnen brachten en de achterkleinkinderen die meehielpen.

De muziek die erbij gespeeld werd maakte mij trots en emotioneel. Trots dat mijn kinderen dit konden en mochten doen voor mijn opa. Mooie verhalen werden er verteld door kinderen en kleinkinderen. De achterkleinkinderen die dit allemaal aanhoorde en zich zo goed mogelijk hebben gedragen.

Zo’n afscheid zou ik zelf ook wel willen!

Een afscheid waarbij al mijn kinderen en kleinkinderen aanwezig zijn en ik ze voor ben.

Trots op mijn moeder en Tante dat ze zo goed voor hun vader hebben gezorgd en hem een prachtig begrafenis hebben gegeven.

Mijn opa die op 92 jarige leeftijd nog in zijn rolstoel een ballonvaart mocht maken, misschien wel zijn laatste mooie moment.