Nacontrole

Daar zat ik vrijdag in het Erasmus voor mijn nacontrole die ik zelf had aangevraagd.

In mijn hoofd zou dit een afsluiting worden van de afgelopen maanden maar natuurlijk loopt het altijd anders.

Gisteren ontdekte mijn gastouder bij Pippi een vochtbultje op haar achterhoofd die duidelijk tussen haar schedelnaden uit kwam. Aangezien het al kwart voor vijf was moest ik naar een dienstdoende huisarts die mij geruststelde dat het bultje nog wegzakt en we niet accuut naar het ziekenhuis hoefden. Wel wilde hij dat we de volgende dag contact op zouden nemen met haar eigen neuroloog en moest ze even gezien worden.

Natuurlijk heb ik de volgende ochtend  meteen gebeld maar was mijn neuroloog er niet. De poli assistente heeft een andere neuroloog aan zijn jasje getrokken en die zou mij terugbellen.

Met deze angst voor wat dit zou kunnen zijn zat ik in de wachtkamer bij de gynaecoloog.

Lang had ik geen behoefte aan mijn nacontrole maar vorige week wilde ik het toch.

Ik wilde laten zien hoe blij wij zijn met Pippi en hoe goed ze het doet maar daar was ik nu even niet zo zeker van.

Zodra er wat is met Pippi schiet ik meteen door in oude paniek. Mijn hersenen schakelen terug naar de stress die ik ervaarde in mijn zwangerschap. Uit ervaring weet ik dat dit moet slijten maar daar heb ik nu niks aan. Dat ik onderweg naar het ziekenhuis niemand heb aangereden is een wonder want op dat moment zat ik bomvol adrenaline.

Pippi doet het echt goed en lijkt nergens last van te hebben maar ik kan mijn hoofd er niet van overtuigen om rustig te blijven.

Ik had voor mijn nacontrole ook een hele speech in mijn hoofd wat ik wilde gaan zeggen maar kon ik dat nog wel zeggen?

Kon ik nog wel vol overtuiging zeggen dat het goed ging met Pippi terwijl ik me nu zo veel zorgen maakte.

Daar werd ik naar binnen geroepen en zat ik recht tegenover de gynaecoloog die mij al die maanden heeft begeleid.

Hij bood meteen zijn excuses aan dat ik niet was opgeroepen voor een nacontrole.

Dat van die nacontrole geeft niet, daar had ik eerder ook geen behoefte aan, zeker omdat ik al zoveel controles had voor Pippi.

‘Ik wilde deze nacontrole voor ouders na mij’ legde ik uit. 

‘Ik wilde u bedanken voor de laatste weken waarbij alle artsen (kindercardioloog en neuroloog) een slechte diagnose voorspelde maar u het daar niet helemaal mee eens was en het helemaal niet zo zwart wit zag. Aan deze woorden heb ik mij vastgehouden want zeker met haar laatste diagnose kon ik niet omgaan. Ik bleef vertrouwen houden in mijn gevoel voor Pippi’.

‘Persoonlijk zou ik nu ook altijd een zwangerschap uitdragen welke diagnose mijn kindje ook krijgt want juist ik heb ervaren dat een diagnose aan de hand van een echo zwanger niet met zekerheid is te stellen’.

‘Ik ben niet per definitie tegen abortus want juist de gedachte dat dit mogelijk was gaf mij de volledige overtuiging dat ik dit echt niet wilde. Niemand komt aan mijn kindje. 

Een diagnose bepaald dan ook niet altijd of ouders een abortus willen maar het gevoel wat er bij komt kijken. 

De vraag of ouders abortus willen hoeft dan ook niet keer op keer gevraagd te worden, één keer is echt voldoende.’

Mijn man zegt ook altijd dat ouders beter moeten worden voorgelicht dat een gezond kindje krijgen niet vanzelfsprekend is. 

De gynaecoloog luisterde rustig en vertelde dat diagnoses anders kunnen uitpakken. Dat we in het Erasmus hebben te maken met de beste specialisten en die daardoor al de kleinste dingen zien maar dat dit dus niet altijd problemen hoeven te geven. Uit ervaring weet hij dit en daarom gaf hij mij het vertrouwen. Het vertrouwen dat het allemaal niet zo zwart wit is.

Hij is blij dat Pippi in zo’n gezin terecht is gekomen en vroeg ook naar de andere kinderen en hoe die hadden gereageerd.

Ik ben blij dat ik toch ondanks de spanning mijn verhaal heb kunnen doen al denk ik wel dat ik minder overtuigend klonk omdat ik bang was. 

Uiteindelijk belde de Neuroloog mij op in de auto op weg naar huis waarna we weer konden omkeren naar het ziekenhuis en ons moesten melden op de spoed.

Pippi is nu weer thuis en staat gepland voor een mri onder narcose.

Ze vermoeden een nieuw ziektebeeld maar willen dit zeker weten en of andere diagnose uitsluiten.

Ook al is dit weer iets spannends, Ik ben weer een stuk rustiger en wacht dit alles rustig af.