Je voelt hem al aankomen
Op weg naar Kroatië, een groot waterpretpark waar we jaren geleden ook een keer zijn geweest.
De kinderen wisten niet hoe snel ze van de glijbanen af moesten en Jente en Robine heb ik heel de middag niet meer gezien. Floortje verbaasde mij. Floortje ging van de meest enge glijbanen en Seppe durfde er van geen één meer na de veel te snelle glijbaan in Oostenrijk. Die vertrouwd ons niet meer en dat zal weer moeten groeien.
Daar gingen wij, iedereen omkleden in de camper en terug naar de camping in Slovenië maar eerst even tanken….
Je voelt hem al aankomen.
Weer startte de camper niet na het tanken en ook niet met startkabels.
De kinderen die achterin de camper wakker werden van de rij toeterende auto’s achter ons. De mensen van het tankstation die moesten mee komen duwen om de camper naar de zijkant te brengen.
En terwijl ik dit typ moet ik lachen omdat ik mij realiseer hoe hectisch het was maar hoe relaxt wij er onder waren.
Hoe ik daar stond in bikini op het tankstation onder de motorkap kijkend alsof ik er verstand van had. Robert die de startkabels al uit de camper haalde in de hoop dat we dan weer verder konden maar helaas.
Met drie man de camper wegduwen naar de zijkant van de weg.
De kinderen uit de auto, Jente met haar haakspullen, Mats met zijn kaarten en Seppe met zijn tekenspullen.
Echt hoor mijn kinderen die hier niet eens meer op reageren en gewoon gezellig op een bankje een kaartspelletje gaan doen terwijl ik de ANWB bel en Robert bezig is met mensen die kwamen kijken om te helpen. Iedereen was echt mega behulpzaam.
Daar was iemand van de ANWB die een klap gaf op de startmotor en daar deed hij het weer.
Door naar de camping om daar te wachten tot iemand de camper kom halen om deze te repareren en wij op zoek moeten naar een tijdelijk onderkomen.
Mijn kinderen zijn inmiddels de meest flexibele van de eeuw en ik hoop dat ze net als ons altijd blijven denken in oplossingen.
Stiekem verlang ik ook wel naar die kamer met airco 😅
