Te janken op de bank.
Voordat ik de kinderen naar school bracht keek ik mijn man onzeker aan. Nog één keer de vraag of hij het goed vind dat ik onze situatie bekend ga maken op Social media. Mijn man zo sterk als altijd keek mij aan en zei: “het is nu eenmaal zo en mensen krijgen het toch te horen”.
Toch moet ik eerlijk bekennen dat we allebei met trillende handjes naast elkaar aan de ontbijttafel zaten toen ik op de verzendknop drukte.
Het is nooit leuk om te vertellen dat je op dit moment niet geslaagd bent in het leven en dat het niet zo goed met je gaat.
Alle mooie foto’s op instagram in het bos, dit was om onze hoofden leeg te maken in deze vervelende situatie. De blogs over bezuinigingen waren echt omdat we al onze centen hard nodig hebben. De leuke filmpjes om ons weer even als gezin aan het lachen te maken want wat voelen wij ons vaak ellendig. Wat hebben wij samen veel gehuild en nu weer. Ik zit hier terug van school jankend op de bank maar deze keer niet van verdriet.
Door alle lieve berichten stroomt mijn hart over van liefde.
Alle lieve woorden die ik lees, ik moet er letterlijk van huilen. Hoe zenuwachtig ik was om dit te plaatsen hoe dankbaar ik mij nu voel met alle mensen om mij heen. De afgelopen dagen ben ik zo verrast door heel veel mensen en dat is overweldigend.
Verhalen van mensen die het ook zijn overkomen, de steun en de lieve woorden bieden ons troost. Troost om verder te gaan want wij moeten nu zo sterk zijn en blijven vechten voor onze kinderen. Zorgen dat er weer inkomsten komen. Alles gaat nu de deur uit wat ons in de maandlasten kan besparen.
Robert en ik hebben nu zoveel steun aan elkaar. Één ding is zeker wij worden hier nog sterker van en de liefde tussen ons en onze kinderen is echt en dat kunnen ze mij nooit afpakken.
