Het gemis wordt steeds erger.

Die paar kilometer zijn toch verder dan verwacht.

Robine die we eerst zo vaak zagen is nu vaker bij haar moeder omdat daar ook haar vriendinnen wonen. Het even heen en weer rijden is voor een tiener toch te ver. 

Hier blijft er dan vaak een vriendin logeren om zo Barendrecht naar ons huis te halen.

Financieel was het beter voor ons om te verhuizen maar het maakt het gemis wel groter.

Daar waar Robert soms juist meer tijd ervaart met zijn dochter omdat ze bij ons niet altijd weg is naar vriendinnen, missen de kinderen haar verschrikkelijk.

‘Het is niet eerlijk’ hoor ik ze dan weer in tranen roepen als Robine weer naar haar moeder gaat. Of net als nu, een auto vol huilende kinderen omdat Robine bij haar moeder blijft. 

Ergens ben ik super dankbaar dat ze zo blij zijn met hun zus maar het maakt mij ook verdrietig. Ik vind het verschrikkelijk om te zien dat mijn kinderen het er zo moeilijk mee hebben. Moeilijk met de keuze die wij hebben gemaakt en dan voel ik mij schuldig. Schuldig dat we zijn verhuisd en verdrietig omdat ik daar ook graag had blijven wonen.

Een samengesteld gezin is niet altijd makkelijk en eigenlijk alleen maar moeilijker.

Trots op haar moeder dat ik en mijn gezin altijd deel uit mocht maken van het leven van Robine.

Robine die wij nu wat vaker moeten missen maar waar we allemaal ontzettend veel van houden!