Een blog zegt meer dan duizend foto’s.

Voordat ik weer openbaar ben gegaan met mijn website heb ik eerst een aantal blogs teruggelezen. 

Misschien heel raar om te zeggen maar wat heb ik bij het teruglezen hard om mezelf gelachen. Ik was de helft alweer vergeten en ik zie vanuit welke emotie ik het beste schrijf.

Ik schrijf het beste als ik gefrustreerd ben en stik van zelfmedelijden.

Als de dag mij weer duizend en één problemen bracht en ik niks anders kon bedenken dan het maar van me af te schrijven. 

Kinderen op bed en me even ontladen van de hectische en frustrerende dag. Vaak kan ik al niet wachten met schrijven en veel blogs zijn zelfs nog op de oprit in de auto geschreven in mijn telefoon. 

Stiekem moet ik al lachen tijdens het schrijven omdat ik mezelf tijdens het typen weer helemaal boos,  kinderachtig  of zwelgend van zelfmedelijden zie reageren op één van de zoveelste streken van de kinderen. Dan kan ik weer lachen omdat er hier altijd wel iets raars gebeurt waarbij ik op dat moment denk ‘waarom nu!’ en als ik het opschrijf denk ‘wat hilarisch eigenlijk’.  

Soms heb ik het gevoel alsof het bij ons nooit normaal kan, zonder problemen  en wij niet gemaakt zijn voor een rustig leven.

Wat kan schrijven dan toch een perfecte uitlaatklep zijn en wat vind ik het weer leuk om allemaal terug te lezen. Ze zeggen wel eens dat een foto meer zegt dat duizend woorden maar daar ben ik het niet mee eens. Heel veel dingen die ik heb gelezen zie ik niet terug in de foto’s op mijn instagram feed.

Op de foto’s zie ik de mooie momenten die wij meemaken en in de blogs lees ik ook de chaos die zich daarachter afspeelt. 

Ik hoop dat de kinderen later tussen de blogs door ook lezen dat we geweldige tijden hebben maar dat de noodzaak om het van me af te schrijven dan minder groot is. 

En anders moeten ze na het lezen van mijn blogs maar even de foto’s van mijn instagram account bekijken die is helemaal happy family social media waardig.