De laatste tijd heb ik het gevoel door de mand te vallen.
Door mijn blogs en de super lieve reactie’s erop krijg ik het gevoel dat ik voor de buitenwereld altijd een goede moeder lijk. Dat ik met vier kinderen en zwanger nog van alles doe en heerlijk relaxt met mijn kinderen omga maar het tegendeel is waar.
Des te verder ik in mijn zwangerschap kom des te minder geduld ik heb. Alle fouten die je volgens het wetboek der moeders kan maken maak ik tegenwoordig. Doordat ik steeds minder kan en alles zwaarder wordt heb ik een heel kort lontje. Mijn lijf wil zo min mogelijk trappen lopen en ik gil heel wat keren naar boven dat ze moeten gaan slapen of ze elkaar met rust willen laten. Mijn geduld is op en ik gil steeds vaker:
“HOE VAAK MOET IK HET NOG VRAGEN?”
Waar ik ze vroeger met alle liefde meehielp verwacht ik nu dat ze na één keer vragen hun jassen en schoenen aan hebben getrokken omdat bukken zo’n ramp is, ik heb al moeite met mijn eigen schoenen. Ik moet ze steeds vaker een nee verkopen als ze weer met de fiets naar school willen omdat ik dat nu te veel gedoe vind en ik beken ik koop ze steeds vaker om met snoepgoed omdat we dat door mij ook steeds vaker in de lade hebben liggen.
Mijn eetpatroon is de laatste tijd ook niet om over te bloggen want al ziet mijn Instagram account er heel gezond uit, ik voelde mij toch betrapt toen ik om 10 uur in de ochtend al aan mijn broodje frikadel zat en mijn oude gastouder voor de deur stond. Zelfs mijn bloedeigen moeder trapte in mijn instagram profiel toen ik haar vertelde dat ik ijzer te kort had waarop ze reageerde dat ik meer vlees moest gaan eten.
Okay misschien zijn mijn gerechten op insta vegetarisch en wil ik ook het liefst meer vegetarisch eten maar op dit moment zou ik juist wat meer groenten moeten gaan eten in plaats van die broodjes frikadel waar geen enkele voedingsstof inzit. Ik verlang ook weer naar de moment dat ik echt weer zin heb om uren in de keuken te staan en voor vrienden en familie te koken.
Gewoon weer normaal voedsel.
Ik beken ik ben niet die hele zen moeder en misschien vind ik mijn zwangerschap ook wel een goed excuus om af en toe lekker uit te vallen tegen mijn kinderen die ik ’s avonds dan weer uit schuld gevoel vertel hoeveel ik van ze hou en hoe trots ik op ze ben.
Toch geloof ik wel dat er moeders zijn die dat wel hebben “geduld”, ik ken ze en zie ze om mij heen en ga mij dan niet vertellen dat het niet zo is want ik wil het geloven. Ik wil het geloven zodat er hoop is dat ik dat mogelijk ook kan worden.
Trap dus niet altijd in mijn profiel met leuke foto’s, hier blogt echt geen perfecte moeder.
