Mijn angst

Wanneer ik lees ‘een abortus vanwege trisomie 21’

Ik ben voor een vrije keuze maar mijn hart huilt. Tranen in mijn ogen omdat ik het persoonlijk maak. Mijn kind is niet door iedereen gewenst. Is het onwetendheid, angst of juist een hele bewuste keuze? Het gevoel dat ik heb gefaald omdat ik deze moeder niet heb kunnen bereiken, of juist wel en ze verdrietig wordt van mijn posts. Ik ben aan het werk maar met mijn hoofd bij deze vrouw die de moeilijkste keuze van haar leven gaat maken en die keuze is aan haar en heb ik te respecteren. 

Het is heel makkelijk oordelen wat je in zo’n situatie zal doen maar ik weet hoe het is om voor deze keuze te staan. Ik koos voor het leven omdat de angst haar te verliezen groter was dan voor haar syndroom maar dat maakt mij zeker geen held. Wat als ik in een andere situatie had gezeten met andere ervaringen, ideeën of in een andere omgeving. Wat had ik dan gedaan? 

Ons verhaal deel ik met een reden en dit is precies waarom ik het belangrijk vind. 

Voorlichting!

Ons verhaal, het verhaal van een meisje met het Syndroom van Down geliefd door familie en vrienden. Als ik één angst kan wegnemen is het de angst dat je niet kan houden van een kindje met een syndroom.

Liefde kent geen diagnoses. 

Ik hoop dat we beide de beste keuze hebben gemaakt voor ons gezin en dat het ook een keuze blijft, want dat is mijn angst.

Mijn angst dat mijn kind straks niet meer gewenst is in onze maatschappij en dat het leven met het Syndroom van Down niet meer wordt geaccepteerd. 

Ik hoop dat ik mensen via mijn Instagram account net zo verliefd kan maken op Pippi als dat wij zijn. Dat Pippi gezien blijft als mens en misschien plaats ik daarom wel eens een fotootje te veel.