Afscheid van een tijdperk wat nooit meer terugkomt
Gisteren zat ik bij de huisarts want ik had pijn, heel veel pijn. ‘Geloof mij’ hoor ik mezelf zeggen ‘als het nog maar een klein beetje te behappen was ging ik door maar ik heb pijn, heel veel pijn’.
Al weken ga ik al mijn grenzen over en dat komt ergens vandaan en nu weet ik waar.
Borstontstekingen en tepelkloven heb ik overleefd maar mijn borsten doen nu zoveel pijn dat ik niet meer kan.
‘Dat weet ik wel, dat jij je grenzen over gaat,’ zegt de huisarts ‘maar nu moet je aan jezelf denken’.
Dus nu lig ik hier midden in de nacht, met Pippi in mijn armen, liedjes te zingen en ik voel hoe ze in slaap valt zonder de borst. Ik zou blij moeten zijn maar de tranen rollen over mijn wangen en ik denk terug aan het moment net na de bevalling. Het moment waarop iedereen vooraf had gezegd dat er maar een kleine kans was dat borstvoeding zou lukken maar ze deed het! Ze dronk uit mijn borst en dit betekende dat ze het goed deed en de explosie van geluk was enorm.
Ik denk aan alle ziekenhuis opnames en aan alle onderzoeken die ze heeft gekregen en waar de borst haar troost was. Met alle toeters en bellen lagen we samen in het ziekenhuis bed te slapen. Ik ben de zusters nog altijd dankbaar dat ze mij dit lieten doen. Ik kon niet veel aan haar gezondheid doen maar ik kon haar wel mijn antistoffen geven.
Twee jaar borstvoeding, een fabriek wat maar door blijft gaan en wat veel te weinig waardering krijgt want het is gewoon keihard werken. Het kost super veel energie maar de maatschappij verwacht dat je alles hetzelfde blijft doen. Ja het is een zelfopoffering want niemand kan het voor je overnemen maar ik deed het met liefde! Met liefde voor mijn kind en terwijl Pippi weer in slaap is gevallen gaat de wekker. Pippi heeft voor het eerst zonder de borst geslapen en nog goed ook! Wat zal ik een energie terug krijgen nu ik mijn slaap terugkrijg en mijn lichaam niet meer zo hard hoeft te werken.
Twee jaar oud en het stopt hier, Cold turkey, want kolven doet mij ook teveel pijn. Ik ben echt teveel grenzen over gegaan maar dit had een reden en dat besef ik mij nu. Trots, verdrietig en opgelucht. Nooit meer de borst, dit is een afscheid van een tijdperk wat nooit meer terugkomt.
