Dit had ik veel eerder moeten doen!
Tot het eind toe heb ik getwijfeld zelfs terwijl ik al in gesprek was met mijn baas.
Op aandringen van mijn man en moeder en naar aanleiding van de hele griepepidemie hier thuis heb ik andere inzichten gekregen. Toch was ik er nog niet zeker van want het voelt als falen, alsof ik nu niet meer in dat perfecte plaatje pas.
Als vrouw wordt er van je verwacht een goede echtgenote te zijn, een goede moeder maar vooral ook nog zelfstandig. Je moet als vrouw meedraaien in de maatschappij en ook op eigen benen kunnen staan. Een soort superwoman die ondanks haar werk ook de zorg van haar man, kinderen en huishouden op zich neemt. Als werkende moeder voelde ik mij dan ook zelfstandig. “Ja ik heb vier kinderen en werk daar ook nog bij”. Dit vond ik altijd heel fijn klinken. Ik verdiende mijn eigen geld en hoefde mijn hand niet op te houden bij mijn man, (tenzij ik weer teveel gekocht had, eigenlijk elke maand wel).
Toch merk ik dat het steeds zwaarder wordt om alle ballen hoog te houden en dat mijn lichaam kracht verliest. Toen alle kindjes hier zo ziek waren had ik er moeite mee ze steeds ergens onder te brengen, oppas te zoeken of mijn werk af te bellen. Zeker straks met weer een kleine baby in huis zal dit veel vaker gebeuren. De baby zal dankzij zijn broer en zussen vaak ziek zijn in dat eerste jaar en ook struggle ik altijd met borstontstekingen. Wil ik het mezelf nu weer zo moeilijk maken, steeds weer in die spagaat?
Ik was er uit!
Op aandringen van mijn man en moeder ging ik een jaar onbetaald verlof aanvragen. Met mijn zwangerschapsverlof betekent dit anderhalf jaar niet werken. Voor heel veel vrouwen klinkt dit als luxe en ik besef mij ook dat niet iedereen deze keuze kan maken. Toch vind ik het moeilijk omdat ik ben opgevoed met de gedachten dat ik altijd voor mezelf moet kunnen zorgen. Daarbuiten voel ik ook een bepaalde druk opgelegd door de maatschappij of wil ik zelf juist zo graag die zelfstandige vrouw zijn. Tot op het laatste moment bleef ik twijfelen maar iets in me zei dat ik toch de stap moest zetten om naar mijn baas te gaan.
“Dus daar ging ik dan, ik ging het vragen”.
Mijn baas waar ik al enige tijd mee samen werk reageerde superlief en begreep mijn wens maar al te goed. Hij probeerde met mij mee te denken en gaf mij de ruimte om een jaar onbetaald verlof op te nemen. Ik liep de deur uit na ons gesprek en pas toen realiseerde ik mij wat voor een druk ik mijzelf altijd opleg. Ik voelde mij bevrijd en 100 kilo lichter. Ik zag alles anders en ik vroeg mij af waarom dit voor mij zo’n moeilijke stap is geweest. Eindelijk de rust om hierna helemaal te herstellen en in alle rust borstvoeding te kunnen geven zonder al dat kolven op mijn werk. Ik hoef mijn kindje niet al na drie maanden naar de crèche te brengen en ik ben dan ook een voorstander van langer verlof voor ouders.
De kinderen waren door het dolle heen toen ze hoorde, dat als de baby geboren is ik als moeder een poosje thuis zou blijven!
Dit had ik veel eerder moeten doen.
Dankbaar dat ik deze kans en mogelijkheid heb!
