37 jaar

Na de zomervakantie was ik vooral trots op mezelf maar nu komt het verdriet.

Trots dat ik mezelf buiten de populaire groep durfde te plaatsen en bij mijn principes bleef (ongeacht of dit de juiste waren) en nu het verdriet dat mensen in staat zijn een hele groep buiten te sluiten. 

Dat ik geen horeca of theater meer mocht bezoeken maar ik wel aan het werk was in het ziekenhuis.

Het verdriet en de angst dat mensen zo makkelijk op te zetten zijn tegen elkaar dat je een ander gaat buitensluiten, zelfs familie. 

Ik heb op sociale media mij nooit uitgesproken, uit angst of omdat ik de discussie niet aan wilde gaan want het gaat niet om gelijk hebben. Niemand heeft de waarheid in pacht ook ik niet. 

Ik wilde mijn menselijke kant laten zien en laten zien dat ik geen bedreiging was. Dus filmde ik mezelf weer als ik liep naar mijn werk in het ziekenhuis.

Dat ik liet zien dat ik juist mensen wilde beter maken in plaats van ziek. 

Dat ik geen bedreiging was maar een andere mening had.

Ik weet ook dat beiden meningen en standpunten uit angst zijn ontstaan . Uit angst dat we ziek worden, van de vaccinatie of van het virus. 

Hoe we in het vervolg hier mee moeten omgaan weet ik ook niet maar laten we de oplossingen gaan zoeken in de liefde en nooit meer een groep buitensluiten. 

Niet vanwege uiterlijk, etniciteit, geloof, beperking of medische indicatie want we lijken meer op elkaar dan we denken.

Dat is mijn wens voor mijn 37ste verjaardag.