Amsterdam

Vandaag net zo vroeg opgestaan als Robert wanneer hij voor zijn werk naar Venlo moet. 

Daar waar hij in alle rust kan douchen meld bij mij kwart voor zes de eerste zich al.  ‘Mag ik mee douchen?’ natuurlijk, en zo staan we samen onder de douche. Pippi die al is wakker geworden zodra ik naast haar wegga ligt nog te spelen in bed. 

Vandaag moet ik met de trein naar Amsterdam en de volgende komt beneden om te zeggen dat ze het spannend vindt om zonder mij naar school te gaan en ik begrijp dat. Ik vind het ook spannend om alleen te reizen met de trein. ‘Heb je nog van die stenen?’ Vraag ik en ze pakt haar tasje. ‘Kom dan doen we er alle twee één in ons jaszak en als we het spannend vinden knijpen we erin en denken we aan elkaar zo zijn we toch samen’.

Al bij de eerste overstap gaat het mis. 

De trein rijdt niet en ik raak een beetje in paniek ‘Wat nu!’. Je ziet dat iedereen onrustig wordt en niemand meer weet waar hij of zij naartoe moet.

‘Dan kijk je toch op de NS reisplanner’ hoor ik Robert in mijn hoofd zeggen. 

Okay een andere trein, een half uur later en ik haat te laat komen maar ik moet mij eraan overgeven.

Dus nu zit ik in de trein en kijk ik om mij heen want de stilte is oorverdovend. Zoveel mensen in de trein maar niemand zegt iets. De meeste zitten in hun telefoon en de vrouw naast mij leest een boek, die naar mijn idee best interessant is want ik lees wat zinnen mee. Tegenover mij zit een meneer met een koptelefoon op die zojuist in slaap is gevallen en ik vraag mij af of hij wel voor zijn goede perron wakker wordt.

Ik die inmiddels ook mijn telefoon heb gepakt om mijn gedachtenspinsels op te schrijven maar het zijn er niet veel.

Wat ik ga doen en waarom ik dit ga doen weet ik niet. Of ik er iets over wil vertellen weet ik ook nog niet. Ik laat de dag maar over mij heen komen en ik zie wel hoe het loopt. Ik geef mij over aan vandaag! 

Van Amsterdam terug naar huis en ik koop nog even snel een broodje bij de Hema voor ik de trein instap.

In de trein komt er een man naar mij toe met een rood blaadje. Op zijn blaadje staat een zwart wit foto met drie kinderen met een Engelse tekst ‘ help mij, ik moet mijn kinderen voeden’. 

Ik heb geen geld bij me en de man gaat verder en ik zie hoe de meeste niet eens geïnteresseerd zijn in zijn papiertje. 

Met mijn broodje in mijn hand voel ik mij zo egoïstisch. Had ik hem mijn broodje moeten geven?

Een man naast mij ziet mij kijken en ik zeg ‘ik vind dit zielig’, hij haalt zijn schouders op. 

Zelfs voor mijn sponsorloop voelde ik mij al afgewezen als ik van bedrijven een nee te horen kreeg laat staan deze man. 

Met een foto in je hand van je kinderen de mensen langs gaan en nee ik geloof niet dat bedelen een makkelijke manier is om geld te verdienen. Hiervoor moet je eerst zoveel grenzen over en als laatste je eigen zelfrespect. Niemand wil bedelen. 

Ik stap uit en zie hoe hij verder gaat maar mensen kijken niet eens op. Hij loopt langs en vraagt het mij nog een keer en ik probeer te vragen of ik hem ergens anders mee kan helpen want contant geld heb ik niet.

‘Luiers en melk’ zegt hij. ‘Ik woon hier tien minuten vandaan met mijn kinderen’ zegt hij in gebrekkig Nederlands. Hij komt uit Syrië en wil werken maar niemand helpt hem. 

Ik pak de steen uit mijn zak die ik vanmorgen heb gekregen van Jente en hij kijkt mij vragend aan. 

Voor geluk zeg ik en hij lacht vriendelijk. 

ik vraag of hij misschien een telefoonnummer heeft en er komt een oude Nokia uit zijn zak en hij geeft mij zijn nummer.

Geen idee wat ik met zijn telefoonnummer moet maar aan luiers en melk moet ik toch kunnen komen.

Mijn dag die ineens in het teken staat van deze man. 

Laatst kwam ik een mooie post tegen. 

Bij die hardwerkende man op de markt dingen wij af maar als we eten in een luxe sterrenrestaurant zijn wij bereid heel veel fooi te geven. Waarom? Geen idee. 

Alleen wij veranderen de wereld. 

Van Amsterdam terug naar huis en ik koop nog even snel een broodje bij de Hema voor ik de trein instap.

In de trein komt er een man naar mij toe met een rood blaadje. Op zijn blaadje staat een zwart wit foto met drie kinderen met een Engelse tekst ‘ help mij, ik moet mijn kinderen voeden’. 

Ik heb geen geld bij me en de man gaat verder en ik zie hoe de meeste niet eens geïnteresseerd zijn in zijn papiertje. 

Met mijn broodje in mijn hand voel ik mij zo egoïstisch. Had ik hem mijn broodje moeten geven?

Een man naast mij ziet mij kijken en ik zeg ‘ik vind dit zielig’, hij haalt zijn schouders op. 

Zelfs voor mijn sponsorloop voelde ik mij al afgewezen als ik van bedrijven een nee te horen kreeg laat staan deze man. 

Met een foto in je hand van je kinderen de mensen langs gaan en nee ik geloof niet dat bedelen een makkelijke manier is om geld te verdienen. Hiervoor moet je eerst zoveel grenzen over en als laatste je eigen zelfrespect. Niemand wil bedelen. 

Ik stap uit en zie hoe hij verder gaat maar mensen kijken niet eens op. Hij loopt langs en vraagt het mij nog een keer en ik probeer te vragen of ik hem ergens anders mee kan helpen want contant geld heb ik niet.

‘Luiers en melk’ zegt hij. ‘Ik woon hier tien minuten vandaan met mijn kinderen’ zegt hij in gebrekkig Nederlands. Hij komt uit Syrië en wil werken maar niemand helpt hem. 

Ik pak de steen uit mijn zak die ik vanmorgen heb gekregen van Jente en hij kijkt mij vragend aan. 

Voor geluk zeg ik en hij lacht vriendelijk. 

ik vraag of hij misschien een telefoonnummer heeft en er komt een oude Nokia uit zijn zak en hij geeft mij zijn nummer.

Geen idee wat ik met zijn telefoonnummer moet maar aan luiers en melk moet ik toch kunnen komen.

Mijn dag die ineens in het teken staat van deze man. 

Laatst kwam ik een mooie post tegen. 

Bij die hardwerkende man op de markt dingen wij af maar als we eten in een luxe sterrenrestaurant zijn wij bereid heel veel fooi te geven. Waarom? Geen idee. 

Alleen wij veranderen de wereld.