Wij lijken meer op elkaar dan mensen denken.

Mezelf weer verdedigen want weet ik wel niet hoe verdrietig het is voor deze vrouw?

Een vrouw die kiest voor een abortus op medische indicatie.

Mijn verdriet ondergeschikt en mag niet naast elkaar bestaan. 

Deze vrouw en ik lijken meer op elkaar dan mensen denken. Beiden delen wij namelijk dezelfde angst. De angst dat onze keuze niet wordt geaccepteerd door de maatschappij.

Zij bang dat ze wordt weggezet als moordenaar en ik bang dat mijn keuze niet langer een vrije keuze zal blijven en mijn kind haar bestaansrecht gaat verliezen.

Beide moeders van een kindje met het Syndroom van Down voor de rest van ons leven. 

Het is makkelijker mij weg te zetten in een hokje pro life dan om te geloven dat mensen echt heel veel van kinderen met een SynDroom kunnen houden want dat maakt mensen weer verdrietig. 

Ja onbewust en onbedoeld zullen wij elkaar altijd verdriet blijven doen. Zij omdat ze door mijn dochter altijd geconfronteerd zal worden met hoe het had kunnen zijn en ik omdat ik altijd het gevoel zou houden dat mijn kindje bij haar niet welkom is.

Wij zullen voor altijd geconfronteerd worden met elkaar maar dat betekent niet dat we elkaars keuze niet kunnen respecteren.

Misschien kom jij niet meer voor deze keuze te staan maar wel je kinderen, zeker nu de nipt test vergoed gaat worden. Nu het Syndroom van Down steeds vaker vroegtijdig opgespoord gaat worden. 

Ik had nooit verwacht om voor deze keuze te komen, dat uitgerekend ik een kindje zou krijgen met het Syndroom van Down. Maar ik had ook zeker nooit verwacht dat ik mijn keuze zou moeten verdedigen.

Kiezen voor leven of dood is niet iets wat je zakelijk kan maken (en wat op LinkedIn thuishoort,) dat is een gevoel. 

Laten we afspreken met elkaar dat kiezen voor een leven altijd een vrije keuze blijft.

Daarmee steun je niet alleen die vrouw maar ook mij.