‘Ja, wij zijn één gezin!’

Deze foto raakt mij na de gebeurtenis van vanmiddag nog meer.

Het was een prachtige en rustige ochtend op de heide terwijl wij werden gefotografeerd door Simone. Alle kinderen netjes aangekleed om met het hele gezin foto’s te laten maken en de laatste weekjes van deze bijzondere zwangerschap vast te leggen. 

Een zwangerschap die gepaard gaat met heel veel emotie en lichamelijke pijn. Ik heb veel goede dagen maar ook veel slechte dagen. Inmiddels ben ik erachter dat wanneer ik meer pijn ervaar ik emotioneel ook uit balans raak.

Maar van zo’n prachtige rustige ochtend in de Drunense duinen kan ik genieten. Okay misschien werkten de kinderen niet voor elke foto mee en wilde ze aan het einde liever naar de speeltuin maar we waren wel even samen op een prachtige locatie.

In de speeltuin besloten wij ergens te gaan lunchen met de kinderen om deze ochtend gezellig af te sluiten met elkaar. 

Na de online reservering werden wij gebeld of het klopt dat wij echt één gezin zijn. 

Twee volwassen en vijf kinderen is niet voor iedereen normaal. 

Bij aankomst in het restaurant werden wij boos aangekeken en tegen ons gezegd dat wij niet tot één huishouden behoren.

Terwijl de andere gasten ons aankeken moesten wij ons verdedigen dat wij geen leugenaars zijn en dat de kinderen allemaal bij ons hoorde. 

Nogmaals werd gezegd dat wij aan het liegen waren omdat de oudste niet op de andere kinderen leek. 

Voor even vroeg ik mij af of ik echt in een vol restaurant moest gaan uitleggen waarom de oudste misschien geen blond haar heeft net zoals haar broertjes en zusjes maar dat vertikte ik. 

“Wij zijn één gezin en dit zijn allemaal broertjes en zusjes van elkaar” riep ik. “Sterker nog er komt er nog één bij!”.

De kinderen waren ook zichtbaar onder de indruk van deze situatie en Robert wilde weglopen maar de kinderen hadden honger. Terwijl wij nog steeds niet werden geloofd mochten we aan één tafel zitten en vonden alle kinderen dit maar een stomme situatie en raakte ze er niet over uitgepraat. 

Het verdriet was nog groter bij de kinderen toen we Robine ‘s avonds bij haar moeder brachten. Het maakte de pijn van vanmiddag en een samengesteld gezin nog meer zichtbaar! Op de terugweg hadden wij vier huilende kinderen in de auto die om Robine riepen.

Robine is hun grote zus en hoort ook bij ons. 

Hoe fijn is het dan om een paar uur later deze foto te krijgen toegestuurd van de fotografe. 

Wij zijn één gezin en wij houden van elkaar.