Grenzen aangeven
Heb ik meer last van mijn bekken omdat deze zwangerschap emotioneel zwaarder is?
Terwijl we het ziekenhuis in willen lopen pakt Robert een rolstoel om mij te pesten omdat ik de laatste tijd veel klaag over mijn bekken. Natuurlijk reageer ik geïrriteerd en ga ik echt niet in die stoel zitten.
Eenmaal aangekomen bij de gynaecoloog stel ik de vraag of het mogelijk is dat ik nu meer en eerder last ervaar van mijn bekken omdat deze zwangerschap emotioneel zwaarder is?
‘Nee’ zegt ze.
Aangezien ik bij mijn vorige zwangerschappen ook last heb gehad van mijn bekken vindt ze het helemaal niet raar dat het deze keer eerder optreedt.
‘De bevallingen worden per keer makkelijker maar de zwangerschappen zwaarden’ en daar moet ik haar gelijk in geven.
Wel geeft ze toe dat door de vele afspraken in het ziekenhuis deze zwangerschap voor mij een grotere belasting is. Hierdoor ben ik misschien meer bewust van mijn zwangerschap en daardoor ook van mijn klachten.
‘Vrouwen die goed hun grenzen aangeven zullen het langer volhouden’ en daar slaat ze meteen de spijker op zijn kop
Zelfs Robert moet lachen en zegt dat ik dat echt niet kan.
Wel tegen Robert hoor, op hem kan ik behoorlijk mopperen en vertellen hoeveel pijn ik heb maar hulp vragen of accepteren is een ramp.
Rustiger aan doen is helemaal geen optie in mijn hoofd, aangezien ik alles en iedereen tevreden wil houden. Ik wil mijn kinderen niet beperken omdat ik heb gekozen voor nog een kindje.
De gynaecoloog zegt dat een bekkentherapeut nog een optie is.
Ik heb inmiddels zoveel bekkentherapeuten versleten dat ik weet uit eigen ervaring dat bevallen de enige remedie is. Daarbuiten is het weer een afspraak extra bovenop mijn drukke ziekenhuis programma.
Verder waren mijn bloeduitslagen goed, dus geen zwangerschapsdiabetes. Hoera!
De baby groeit goed in haar curve. Misschien wel op de onderste lijn maar ze groeit. Het zal wederom geen grote baby zijn maar dat ze groeit is positief.
Nogmaals herinnert de gynaecoloog mij eraan dat ik echt op mezelf moet letten want zodra ik echt in een rolstoel beland mijn kinderen niks meer aan mij hebben. Daarbuiten is het belangrijk dat de baby wel blijft groeien want groot is ze niet.
Daar ging ik weer terug naar de auto, toch maar in die rolstoel want zolang het kan moet ik er gebruik van maken. Thuis wachten er weer kinderen op mij die van alles van mij verwachten en het huishouden dat ook altijd maar door blijft gaan.
Riep ik vorige week nog dat ik mezelf nooit in een rolstoel op een foto zou zetten omdat ik zo niet gezien wil worden doe ik dat nu wel.Niet omdat ik niet meer kan lopen want dat kan ik nog wel alleen niet te lang.
Deze foto is een reminder voor mezelf dat als ik niet goed mijn grenzen blijf aangeven dit mijn toekomst is.
En terwijl ik in die rolstoel zit zie ik een hoog zwangere vrouw met een buik groter dan die van mij vlotjes het ziekenhuis in lopen.
Bijna meteen wil ik roepen ‘wacht maar straks ren ik je er weer uit, ik ben geen aansteller’.
Dat is mijn grootste probleem altijd de strijd aan willen gaan en zeker niet als aansteller gezien worden.
